Zo. Ik kan me er eindelijk toe zetten om een stukje te schrijven. De afgelopen dagen zijn zo op alle manieren zo vreselijk dubbel. Het is fijn om familie en vrienden en vriendinnen hier te hebben om mee te feesten of gewoon lekker mee te voetballen op de camping, maar voor de rest ben ik zo vreselijk leeg. Het is moeilijk uit te leggen en nog moeilijker op te schrijven, maar dit lijkt er het meeste op.
Gisteren bekeek ik met Mark Emke de finales en kon ik genieten van het echte goede roeien wat ik langs zag komen, maar een paar minuten later stond ik weer ergens op de baan heel hard op mijn lippen te bijten om te voorkomen dat er weer tranen in mijn ogen zouden staan. Het is gewoon maximaal klote, sommige mensen vinden dat ik me aanstel en dat het na een paar dagen wel over mag zijn. Ik vind die mensen complete mongolen en adviseer ze ook om zo ver mogelijk uit mijn buurt te blijven en dit soort zinnen al helemaal niet tegen me uit te spreken.
Vier jaar, vier jaar hard werken, vier jaar veel harder werken dan ooit te voren. Vier jaar meer shit over me heen gehad en tegen grote bierkaaien gevochten dan ooit tevoren. Uiteindelijk had ik ze allemaal te pakken en zat ik in de 8+, met goede mensen om me heen en de laatste anderhalve maand ook met goede mensen op de kant. Er zijn 1000 dingen te noemen die beter hadden gekund, maar dat verandert helemaal niets. Ik deed mee in de spannendste finale M8+ ooit, tot nu toe de spannendste race van allemaal, dat is bijzonder, maar oh wat had ik liever in de allerbelabberdste race van allemaal geroeid en op acht seconden van de winnaar lekker die medaille meegepakt.
De titel uithuilen, het doet je al snel uitkomen bij opnieuw beginnen. Ik weet niet of dat gaat gebeuren, want ik ben nu eigenlijk daartoe minder bereid dan voor de Spelen. Je kan er vier jaar alles voor doen, maar je blijft enorm afhankelijk van anderen of je je resultaat gaat halen. Zelfs als dat allemaal goed gaat kan je net nog weer de niet lekkere boei hebben en is het toch weer voor niks geweest. Ik weet niet of ik dat wil en kan opbrengen, vier jaar is erg lang.
Bedankt voor alle steun, berichtjes en de enorme hoeveelheid mensen die hier waren om me aan te moedigen. Ik probeer er het beste van te maken en toch ook even te genieten van het hier zijn. Dit gaat wel een plek krijgen, het zal alleen nog even duren.

Rogier Blink, een maand na de Olympische Spelen van 2012 in Londen

Nieuwsgierig geworden naar nog meer verhalen en anekdotes over 50 jaar Gyas? Bestel dan nu het lustrumboek op de inschrijflijst!