Volgens goed gebruik deed de CompetiCie ook dit jaar weer mee aan de Elfsteden Roeimarathon. Deze keer met iets minder leden van de CompetiCie zelf, maar aangevuld met 7 andere bikkels. Na de nodige voorbereidingen in de vorm van een gruwelijke hoeveelheid pastasalade maken en pannenkoeken bakken, vertrokken we naar Leeuwarden (Anne: ‘Hee, hier is ook de Sneekweek toch?’). Hier aangekomen werden meters ducttape gebruikt om de boot op te tuigen, waarna we vrij makkelijk door de keuring heen kwamen. Om 20.00 uur konden we dan eindelijk van start!

In deze eerste etappe bleek dat onze slidings toch niet zo heel goed vast waren gedraaid als gedacht. Het benodigde stellen na deze etappe maakte dat onze eerste wissel lang niet zo soepeltjes verliep als gehoopt. Maar goed, we zouden er nog 26 krijgen, dus vol goede moed gingen we op weg naar de volgende.

In Dokkum liepen (of vaarden, letterlijk) Geert, Leon en Niels tegen het volgende probleem aan. In alle chaos voor de brug werden we aangevaren door een andere ploeg, waardoor de olielamp op onze boeg er mee ophield. Aangezien het inmiddels donker was en je zonder verlichting Dokkum niet in mag, ontstond hier enige paniek. De ducttape kwam hier wederom goed van pas, er werd razendsnel een zaklamp op de boot getapet en we konden weer door.

Team ZOT, dat lekker roeide, lag door alle trage wissels en problemen voor op ons, maar in de volgende nachtelijke etappes werd er goed doorgeroeid en konden we ze weer inhalen. De stemming in de bus zat er goed in, mede dankzij Anne die goed haar best had gedaan met het samenstellen van cd’s met foute hitjes. Na enige problemen met de navigatie in Sneek waarbij Do’s stuurmanskunsten stevig op de proef werden gesteld, werd het gelukkig weer licht. Want hoewel het in het begin best spannend was om in het donker te roeien en te wisselen, is het vooral vrij onhandig. Gelukkig konden we ook dit jaar weer rekenen op onze onovertroffen discolamp-lichtgadget. Dat het uitknopje halverwege afbrak maakte niks uit, want de batterijen bleken onverwoestbaar en de lamp brandde dinsdag nog!

Na de nachtelijke etappes wachtte ons de volgende uitdaging: het beruchte Slotermeer. Hoewel lange tijd onduidelijk was of er een alternatieve route ingesteld zou worden, ging het toch door en werden de golven getrotseerd. Van roeien was weinig sprake, het was vooral stevig doorbeuken en dat hebben Mark en Anne (richting Sloten) en Teun en Iris (richting Balk) dan ook heel goed gedaan!

De volgende etappes verliepen allemaal prima, afgezien van een gemist wisselpunt in Stavoren. Terwijl Geert en Leon volle kracht de Morra over aan het roeien waren richting de wissel, stond de rest van het team, optimistisch als altijd, namelijk al een wisselpunt verder. In alle uren dat we al wakker waren, was de geestelijke scherpte toch iets verminderd, waardoor we hier pas achter kwamen toen TeamSpirit, dat op ons voorlag, op dit wisselpunt aankwam. Gelukkig bleek iedereen toch nog tot actie in staat, want binnen een halve minuut zat alles en iedereen weer in de bus en na een rally door de smalle straten van Stavoren met Mingus achter het stuur hebben we toch nog kunnen wisselen.

Het einde kwam steeds meer in zicht: de etappes werden korter en we konden er steeds meer afstrepen. Gesterkt door de pannekoeken, pastasalade, ‘iso-tjak’, af en toe een 5 minuten-dutje en een fantastisch privé-concert verzorgd door Hanna en Anne, roeiden we lekker door. Ook het wisselen ging steeds sneller, en afgezien van een paar kleine probleempjes (waaronder de ondergang van Marks elfstedenshirt, dat reddeloos verloren was nadat het vast kwam te zitten in z’n slidings) gingen we in volle vaart op weg naar de laatste etappe door Leeuwarden! Natuurlijk kon ook dit niet in één keer goed gaan, terwijl Anne en Tessa volle bak hun laatste etappe aan het roeien waren, stond het wisselteam wederom niet op de goede plek. Gelukkig kwamen hierbij de rijkunsten van Mingus (waarvoor hulde!) weer goed van pas: de roeiers werden snel gevonden, en na een loeisnelle wissel op een geïmproviseerd wisselpunt in hartje Leeuwarden, konden Iris en Teun op weg naar de Wetterwille. Uiteindelijk kwamen we met een tijd van 22.18 over de finish, en na het aftuigen van de boot, dat toch een stukje sneller ging dan het optuigen ervan, konden we dan eindelijk ons langverwachte kruisje in ontvangst nemen.

Anne, Do, Geert, Hanna, Iris, Leon, Mark, Mingus, Niels, Tessa en Teun: bedankt voor de vele uren in het busje en het doorbikkelen in de boot. Ik vond het mooi!