Vandaag zijn we aangekomen in Luzern om komend weekeinde te doen wat we goed kunnen, namelijk hard roeien. 4 roeiers van Gyas zullen hier gaan strijden. Paul en Dennis komen woensdag pas, maar JanWillum en ik zijn rechtstreeks vanuit Engeland doorgereisd. Nog nagenietend van de overwinningen van afgelopen weekeinde onze intrek in het Drei Koninge hotel genomen(de naam is al omgedoopt in het 12 Konige hotel).

Eerst nog even wat kwijt over Henley. Nadat we zaterdag van de Duitsers hadden gewonnen, iets waar we eigenlijk wel op gerekend hadden, maar het moest wel even gebeuren, waren we tot favorieten gebombardeerd. Mijn eerste overwinning op de Deutschlandachter zal ik me nog lang heugen. We hebben ze gepakt op hun sterke punt, een ijzersterke 2e 500m. Daar trokken we weg naar ¾ lengte om die nooit meer weg te geven. Het blijven natuurlijk Duitsers, dus pas op de finish was het echt binnen. Toch even de handjes omhoog ondanks dat niet altijd gewaardeerd wordt op het stijve, stijlvolle, immer sportieve Henley.

Op zondag moesten we op dezelfde tijd weer in de brandende zon aantreden, nu tegen de Engelsen. Daar wonnen we in Munchen van, maar zij hebben hun opstelling gewijzigd en dus weet je eigenlijk nog niks. Vol spanning de dag doorgekomen. Na 3 4e plekken op evenveel wereldbekers wilde ik niet weer naast een prijs grijpen. Die druk, maar ook die motivatie voelde de hele ploeg. Veel buikpijn dus. Vlak voordat we vertrekken van ons voortreffelijke slaapadres richting baan horen we dat de Engelsen zich teruggetrokken hebben en dat de 4- van JanWillum geen wedstrijd heeft. De 1 tegen 1 strijd waar zij al weken naar toe werken gaat niet door. Het team Emke gevoel leeft op en we balen stevig met ze mee. Voor hen rest niks anders dan een row-over. Het enige wat ze kunnen doen is sprintend uit de start vertrekken en voor het baanrecord tot aan de Barrier(700m) gaan. Met tegenwind lukt het ze om dit record te evenaren en zo toch nog enige glans aan hun overwinning te geven. De Engelse 4- moeten ze in Luzern dan maar op hun kop geven.
Wij gaan het water op, oproeien gaat minder goed dan zaterdag, je voelt zenuwen, alles net iets minder, ook de startjes, die in een 1 tegen 1 race natuurlijk erg belangrijk zijn.

Aan de start staat er een klein tegenwindje, maar we besluiten niks te veranderen. Als dezelfde volgboot weer aan komt varen, de Argonaut(speciaal voor Peter), moeten wij ook maar hetzelfde doen als gisteren. In de Argonaut zitten naast de Umpire ook coaches Mark en Nike die vanaf de eerste rang de race kunnen volgen. Ook aan boord de special guest van de dag; Jacques Rogge, voorzitter van het IOC, hij wilde graag onze race zien en zou later de prijzen uitreiken.

De start vind hier nog plaats met een vlag, de rest let alleen maar op mijn blad, dus ik moet zodra de vlag beweegt weg gaan. Net als zaterdag gaat dat perfect, ruim voor de Engelsen komt onze boot in beweging en na 5 halen, hebben we de eerste 2 poppetjes te pakken. In de doorstart lopen we verder weg. Door het lawaai van de kant, inderdaad 2100 meter lang, rijen dik langs de kant, heerlijk. Tussen al de aanmoedigingen voor de Engelsen hoor ik ook af en toe een Hollandia. Ondanks de tegenwind blijven we timmeren, het tempo zakt wat sneller als tegen de Duitsers, toen we 700 meter boven de 40 voeren, maar de snelheid is hoog. Ik kan de boeg al zien. Nu het middenstuk, hier weg blijven lopen dan kan er niks gebeuren. Dat lukt niet, het roeien is onrustiger en daardoor net iets minder dan in de halve finale. Vlak voor de mijl zie ik het tempo bij de Engelsen omhoog vliegen, ze lopen iets in. Omhoog, omhoog schreeuw ik naar Chun. Daar gaan we, we nemen het tempo maar 1 mee, maar we lopen gelijk weer weg bij de Engelsen. Voor de Grandstand langs, hoor het lawaai, echt genieten, daar is het scorebord, dus de laatste 100 meter. Nu alles, halen inkorten, tempo omhoog. IK GA HENLEY WINNEN!!!

Toet het is gebeurd, eindelijk een grote prijs, van de Duitsers winnen en van de Engelsen op eigen bodem. Heerlijk. Na veel foto’s en een paar Pimms om het te vieren de prijsuitreiking. Een beker die te groot is om vast te houden. Samen met JanWillum en de 4- op de foto met hun beker.
Nu door naar Luzern. JanWillum heeft de messen geslepen om het de Engelsen zo lastig mogelijk te maken en ook ik zie geen enkele reden waarom wij het ook niet verder dan ooit zullen schoppen. Dus na een historisch weekeinde met 2 overwinningen op Henley kan Gyas zich opmaken voor een nieuw bijzonder weekeinde. Met 4 Gyassers in 4 verschillende boten in Luzern en hopelijk met meerdere medailles en misschien zelfs overwinningen.

Supermooi dat veel mensen komen kijken en wij zullen onze uiterste best doen om ervoor te zorgen dat er zondags wat te vieren valt in de PickWick-Bar.