Na het verslag van Jorrit zijn hand, nu een van mij. Over de trainingsresultaten zal ik kort zijn. Het gaat heerlijk. Veel ontspanning en controle. Harde haal. Dus dan maar voor het thuisfront een beschrijving van de beleving van het roeien hier.

Het is half acht. Ik word wakker op trainingskamp van de gebruikelijke, doch zeer vermakelijke, laagdrempelige grappen van de aegir barry’s. We hebben ons kikkerlandje tijdelijk verlaten voor wat het is; een roeiers-onvriendelijk milieu. Eerst konden we al niet de boot in omdat de hele provincie Groningen in rep en roer was vanwege het hoge, alsmaar aanwassende water. Op wat standvastige, mokkende boeren na die op hun erf bleven. Later lag de boel dicht door ijs, en moesten we maar gaan schaatsen en veel ‘kettingtrekken’, geen succes. Dit alles hebben we verruild voor het zuidelijke Portugal. Na een vliegreis vanuit Eindhoven naar Portugal zijn we in dit land aangekomen om keihard te gaan trainen.

Club Naval Infante D. Henrique, vernoemd naar de zeevaarder, is dé ideale locatie voor elke buitenlandstage. Direct gesitueerd aan de rivier. Met een grote loods en aardige en behulpzame locals. Aan de vereniging vast zit, speciaal voor groepen als ons, een soort herberg met slaapzalen en sanitair. Na onze boten te hebben ontdaan van de verpakking, bescherming tegen weer en wind tijdens de lange reis van de helden van de Bowa, hebben we al een verkennend stukje gepeddeld.

Henk Jan zegt dat we ontspannen moeten bewegen, en dat een beetje om ons heen kijken is toegestaan. Hier maak ik dan ook gretig gebruik van. In het glooiende landschap, tussen de heuvels verscholen, meandert de Douro zich een weg richting haar monding in de Atlantische Oceaan. Haar heldere koude water gesierd door duizenden glinsteringen. Alsof het zachte zonnetje vele diamantjes heeft uitgestrooid over het door een licht ochtend briesje golvende water. Aan de oevers wisselen kleine zandbanken zich af met rotsen. Daar boven ziet men overhangende groene naaldbomen en loofbomen met hun bladeren in een prachtig herfstig kleurenpalet. Verderop luidt een kerkje haar klokken. Pittoreske dorpjes met ietwat groezelige huisjes klampen zich vast aan de steile helling. Hier en daar zien we terrassen voor wijngaarden. Stokken steken uit de grond waar in de lente druiven aan zullen groeien voor het maken van de beroemde, en oh zo heerlijke portwijn. Soms moeten we uitwijken voor vissers die hun netten aan het uitzetten zijn. Zij worden eveneens nauwlettend in de gaten gehouden door de grijze reigers aan wal, die uit zijn op de buit. Na enkele kilometers stroom op waards komen we bij de grote stuwdam en keren we om.

’s Middags gingen we wederom in de tweezonder te water. Nu zouden we in de tegenovergestelde richting roeien; de stad in. Na enkele bochten worden we omgeven door steile kliffen met de buitenwijken van Porto. Zo nu en dan zie je een weelderige palmboom afsteken tegen de horizon in de stralen van de zakkende zon. We roeien onder immense bruggen door, die in sierlijke bogen de leegte van het rivierdal overspannen. Modern wit beton, maar ook indrukwekkende gietijzeren constructies van de Dom Luis I-brug van ingenieur Eiffel. Heel speciaal om het oude centrum Ribeira, werelderfgoed, met haar stadswallen vanuit dit perspectief te mogen hebben aanschouwd. Men voelt zich nietig. Roeien in een decor, een schilderij of ansichtkaart.

Met de wind die door onze haren strijkt en onze longen vult met zuurstof stayeren we terug. Het onwaarschijnlijke wateroppervlak, soms zwart dan weer blauw, de ene keer rimpelig dan weer een roerloze spiegel. Nu ik weer op slag zit, en mij gezichtsveld dus niet geblokkeerd wordt door een rug, strekt zich voor mij een ijle leegte uit. Deze maakte mij in het begin eerst wat onwennig en onzeker. In de laatste kilometers naar het vlot wordt de waterspiegel enkel en alleen gebroken door het eenzame spoor van onze kolken, die verdwijnen in de blauwe waas in de verte. Om ons heen stijgen ineens tientallen dikke witte meeuwen op. Ze vliegen om ons hoofd in de kraakheldere hemel. Eenmaal terug bij de vereniging valt de balans snel op te maken; dit is werkelijk een droom voor iedere wedstrijdroeier. Gewoon genieten tijdens het zweten. Op naar al die blikken op de Bosbaan!