Nabeschouwing Elfsteden Roei Marathon
vr 27 - za 28 mei 2022-- anoniem --
Nabeschouwing Elfstedenroeimarathon 2022
Waar het onstuimige weer van het afgelopen weekend ervoor zorgde dat de meeste Nederlanders lekker met een dekentje op de bank kropen dachten een stuk of 50 Gyanen daar anders over. Zij hebben dit weekend meegedaan aan de langste en meest indrukwekkende roeimarathon van Nederland: de Elfstedentocht. Op vrijdag 27 mei klonk om 20:00 het startschot van deze tocht in het pittoreske Leeuwarden. Vanaf dat moment hadden alle 71 C2*en die meededen 24 uur om, in het bezit van een volle stempelkaart, weer terug te komen in Leeuwarden. Gyas was goed vertegenwoordigd want wij lagen met 4 boten aan de start (en kleine spoiler, ze hebben ook allemaal de finish gehaald).
In de uren voorafgaand aan de start moest er nog van alles worden geregeld. Boten werden geriggerd, busjes werden ingeladen en pastasalades werden verorberd. Twee ploegen kwamen er pas in Leeuwarden achter dat een waterkering verplicht was. De ploeg ‘It ken niet’ had daar een creatieve oplossing voor, twee houten latjes vast duct-tapen aan de boot voldeed als een waardige waterkering. De dispuutsboot van ZOT had het iets beter geregeld, zij hebben hun vergeten waterkering laten brengen uit Groningen door Wouter de Matcom en ze hadden hun kandi’s in laten vliegen om verse, warme pannenkoeken te brengen. De boot van de MRC had toch wel het meeste bekijk, met knipperende lampjes rondom de boot, overal roze flamingo’s en pontificaal een grote fles Grutte Pier bier op het taft getapt hebben zij de publieksprijs van de mooiste boot gewonnen. We blijven immers studenten…
Omdat er een forse wind stond was er een kleine wijziging aangebracht in de route van de tocht, zo werden de steden Sloten, Stavoren en Hindeloopen overgeslagen maar werd er wel op en neer geroeid tussen IJlst en Woudsend en tussen Bolsward en Workum. Als Groningers maakte ons dat natuurlijk niet echt uit, want in ons opzicht lijkt alles in Friesland toch op elkaar. Het mooie van Friesland in dan wel weer dat het er echt pikdonker is ’s nachts. Zodra we Dokkum uit waren moesten alle stuurtjes volledig vertrouwen op hun intuïtie en op een achterlopende GSP, wat bij sommige boten nog wel eens zorgde voor een gemiste afslag en vervolgens een heel stuk terug strijken.
Zij die niet in de boot zaten reden als een malle naar de volgende wisselpost. In de bus probeerde je tegen alle zin toch nog maar een krentenbol te eten, werd er druk gezocht naar je eigen kleding (“Ik rook net aan dit shirt maar dit is niet mijn zweet.”) en werd er door enkele roeiers zelfs een beetje geslapen. Tessa van ZOT lag zelfs zo lekker te slapen dat ze bijna haar wissel miste. Gelukkig werd ze op tijd wakker gemaakt en 20 seconde later zat ze in de boot; een beetje adrenaline kan natuurlijk nooit kwaad.
Stempelpost na stempelpost werden behaald en langzaam kwam de zon dan weer op. Het wisselen ging steeds soepeler, laag voor laag gingen ze thermo’s uit en uiteindelijk is er zelfs in kort-kort geroeid. Echt lekker genieten van het weer zat er alleen niet in, er moest namelijk flink door worden geroeid. Door aardig wat materiaalpech, een roeier die onwel werd en wat gemiste afslagen was het voor sommige boten een race tegen de klok om de stempelposten te halen. Gelukkig bleef de sfeer er goed inzitten, zo werd er door de ploeg ‘It ken net’ meermaals hun zelfgeschreven lied gezongen en putte Coen en Yannick motivatie aan het idee dat de Grutte Pier mocht worden gedronken na de finish.
Uiteindelijk kwam Leeuwarden dan toch weer in zicht en onder aanmoediging van Anna en Lisa die meefietste vanaf Harlingen en aardig wat ouders langs de kant, zijn alle vier de boten binnen 24 uur gefinisht bij de Wetterwille. ZOT kwam als snelste Gyas boot over de finish, zelfs een Phocas herendispuut was verbaasd over hoe snel ze roeiden. ‘It ken net’ liet zien dat het wel degelijk kon en met een zelfgemaakt spandoek was de tocht een heus feestje. De boot van de MRC heeft uiteindelijk de tocht geroeid met 8,5 man, een prestatie op zich. En ‘Omgaan is ook gaan’ bestond uit fanatieke eerstejaars die ondanks dat een van hun ploeggenoten er niet in geloofde (“Met 8 km/h ga je de finish niet halen.”) ze toch het Elfstedenkruisje hebben weten te bemachtigen.
Met een kruisje op zak en onze maagjes gevuld met een warme maaltijd van de Wetterwille trokken wij weer op huis aan. Voor sommige roeiers was deze ervaring eens en nooit weer. Maar bij anderen, en ik moet eerlijk bekennen bij mij ook, begon de Elfstedenkoorts gelijk na de finish eigenlijk wel weer te kriebelen. Zien we jullie volgend jaar weer aan de start?
Waar het onstuimige weer van het afgelopen weekend ervoor zorgde dat de meeste Nederlanders lekker met een dekentje op de bank kropen dachten een stuk of 50 Gyanen daar anders over. Zij hebben dit weekend meegedaan aan de langste en meest indrukwekkende roeimarathon van Nederland: de Elfstedentocht. Op vrijdag 27 mei klonk om 20:00 het startschot van deze tocht in het pittoreske Leeuwarden. Vanaf dat moment hadden alle 71 C2*en die meededen 24 uur om, in het bezit van een volle stempelkaart, weer terug te komen in Leeuwarden. Gyas was goed vertegenwoordigd want wij lagen met 4 boten aan de start (en kleine spoiler, ze hebben ook allemaal de finish gehaald).
In de uren voorafgaand aan de start moest er nog van alles worden geregeld. Boten werden geriggerd, busjes werden ingeladen en pastasalades werden verorberd. Twee ploegen kwamen er pas in Leeuwarden achter dat een waterkering verplicht was. De ploeg ‘It ken niet’ had daar een creatieve oplossing voor, twee houten latjes vast duct-tapen aan de boot voldeed als een waardige waterkering. De dispuutsboot van ZOT had het iets beter geregeld, zij hebben hun vergeten waterkering laten brengen uit Groningen door Wouter de Matcom en ze hadden hun kandi’s in laten vliegen om verse, warme pannenkoeken te brengen. De boot van de MRC had toch wel het meeste bekijk, met knipperende lampjes rondom de boot, overal roze flamingo’s en pontificaal een grote fles Grutte Pier bier op het taft getapt hebben zij de publieksprijs van de mooiste boot gewonnen. We blijven immers studenten…
Omdat er een forse wind stond was er een kleine wijziging aangebracht in de route van de tocht, zo werden de steden Sloten, Stavoren en Hindeloopen overgeslagen maar werd er wel op en neer geroeid tussen IJlst en Woudsend en tussen Bolsward en Workum. Als Groningers maakte ons dat natuurlijk niet echt uit, want in ons opzicht lijkt alles in Friesland toch op elkaar. Het mooie van Friesland in dan wel weer dat het er echt pikdonker is ’s nachts. Zodra we Dokkum uit waren moesten alle stuurtjes volledig vertrouwen op hun intuïtie en op een achterlopende GSP, wat bij sommige boten nog wel eens zorgde voor een gemiste afslag en vervolgens een heel stuk terug strijken.
Zij die niet in de boot zaten reden als een malle naar de volgende wisselpost. In de bus probeerde je tegen alle zin toch nog maar een krentenbol te eten, werd er druk gezocht naar je eigen kleding (“Ik rook net aan dit shirt maar dit is niet mijn zweet.”) en werd er door enkele roeiers zelfs een beetje geslapen. Tessa van ZOT lag zelfs zo lekker te slapen dat ze bijna haar wissel miste. Gelukkig werd ze op tijd wakker gemaakt en 20 seconde later zat ze in de boot; een beetje adrenaline kan natuurlijk nooit kwaad.
Stempelpost na stempelpost werden behaald en langzaam kwam de zon dan weer op. Het wisselen ging steeds soepeler, laag voor laag gingen ze thermo’s uit en uiteindelijk is er zelfs in kort-kort geroeid. Echt lekker genieten van het weer zat er alleen niet in, er moest namelijk flink door worden geroeid. Door aardig wat materiaalpech, een roeier die onwel werd en wat gemiste afslagen was het voor sommige boten een race tegen de klok om de stempelposten te halen. Gelukkig bleef de sfeer er goed inzitten, zo werd er door de ploeg ‘It ken net’ meermaals hun zelfgeschreven lied gezongen en putte Coen en Yannick motivatie aan het idee dat de Grutte Pier mocht worden gedronken na de finish.
Uiteindelijk kwam Leeuwarden dan toch weer in zicht en onder aanmoediging van Anna en Lisa die meefietste vanaf Harlingen en aardig wat ouders langs de kant, zijn alle vier de boten binnen 24 uur gefinisht bij de Wetterwille. ZOT kwam als snelste Gyas boot over de finish, zelfs een Phocas herendispuut was verbaasd over hoe snel ze roeiden. ‘It ken net’ liet zien dat het wel degelijk kon en met een zelfgemaakt spandoek was de tocht een heus feestje. De boot van de MRC heeft uiteindelijk de tocht geroeid met 8,5 man, een prestatie op zich. En ‘Omgaan is ook gaan’ bestond uit fanatieke eerstejaars die ondanks dat een van hun ploeggenoten er niet in geloofde (“Met 8 km/h ga je de finish niet halen.”) ze toch het Elfstedenkruisje hebben weten te bemachtigen.
Met een kruisje op zak en onze maagjes gevuld met een warme maaltijd van de Wetterwille trokken wij weer op huis aan. Voor sommige roeiers was deze ervaring eens en nooit weer. Maar bij anderen, en ik moet eerlijk bekennen bij mij ook, begon de Elfstedenkoorts gelijk na de finish eigenlijk wel weer te kriebelen. Zien we jullie volgend jaar weer aan de start?
