Dat was het dan. Je komt over de finish en je weet het al: kwalificatie voor de Spelen is niet gelukt, en verder niks. Je vraagt je af waar je zo keihard voor getraind hebt, waarom je de helft van de tijd in het buitenland zit en de rest van je leven aan de kant zet. Of je wel iets op een WK te zoeken hebt. Je vaart een goede race, geeft alles wat je hebt, en toch word je aan alle kanten voorbij gevaren.

Naarmate de tijd verstrijkt, besef je dat het misschien niet zo gek is. Pas een week voor Luzern konden we echt beginnen te dubbeltweeën, zo'n twee maanden geleden. Bovendien is het lichte dubbeltweeveld een van de zwaarste die er zijn, met 34 ploegen waarvan er zo'n tien mee kunnen doen om de medailles. Het halen van de halve finale is al een prestatie op zich, en daar zijn we nog niet goed genoeg voor, hoe zuur dat ook is.

Nu is het een kwestie van de knop omzetten en opmaken voor de rest van het toernooi. Alles tussen plaats 13 en 24 is nog binnen bereik, dus we moeten gewoon keihard knallen om er alles uit te halen. Dan zien we volgend seizoen wel weer hoeveel riemen we dan in onze hand hebben.