Het is een mooie, kraakheldere, winterdag in de roeistad der roeisteden; Sevilla. We herbergen ons nu al twee dagen in een riant appartement vijf minuten lopen van de roeibaan, onder de Spaanse zon en we hebben er al vier trainingen op zitten.
Zaterdag hebben we Nederland verlaten. We stegen op met windkracht 6, anderhalf uur later konden we vanuit het vliegtuig een paar skiffjes zien varen op de spiegelgladde rivier.
Het amusement komt voort uit het van een Aegir knakker die te pas en te onpas wordt uitgescholden door de andere Aegir knakker. Hij komt met grote levenswijsheden zoals: ‘Als je een meisje verliefd op je wil laten worden moet je de eerste drie dagen dat je met haar naar bed gaat enorm veel Viagra slikken.....’ Het niveau ligt niet bijster hoog, gelukkig is dit ook nooit de verwachting geweest.
Het roeien daarentegen is wel van een belachelijk hoog niveau, tenminste de randvoorwaarden zijn aanwezig. De rivier is enorme meters breed en kilometers lang, rondmaken is alleen nodig omdat de broodkruimels anders al zijn gezonken en de weg terugvinden een lastige opgave wordt. Het sportcomplex is gigantisch: verscheidene krachttrainingsruimtes, grote kleedkamers, voetbalvelden die worden overkoepeld door grote tenten, honderden roeiers, duizenden boten en miljoenen riemen. Hemel op aarde.
Om zeven uur in de ochtend gaan de skiffeurs naar de baan om te roeien, om negen uur volgen de tweetjes. We worden gefilmt door volgbootjes en er is altijd een coach op de kant te vinden die je begeleid. Na de trainingen trekken we terug naar het appartement om een beetje te eten, een uurtje te slapen en dan uitgebreid te lunchen met veel fruit brood en thee. Als iedereen weer wat is bijgekomen gaan de nerds achter playstation en de anderen rusten, lezen of slenteren een beetje door de stad. Twee uur voor de tweede training van de dag verzamelen we in het appartement om de training te bespreken en nog wat meer te rusten.
Na de tweede training van de dag is er aanleiding om de tientalle en zo niet duizenden blaren lek te prikken en de betadinezalf rijkelijk te laten vloeien. Jorrit wordt as we speek verzorgt aan zijn handen om infecties te voorkomen; vorig jaar in Brugge kon hij zijn bed niet meer uit komen door de infectie die de rottende hand met zich meebracht. Laat op de avond wordt er gekookt of gedineerd in een van de restaurantjes die Sevilla te bieden heeft, alwaar we verliefd worden op de serverende senorita’s. En eten hebben die Spanjaarden begrepe. Zalige pasta’s, gigantische piza’s, grote glazen bier, halve glazen wijn en veel water vullen de uitgestrekte tafels. Juist nu smaakt een glas wijn of bier extra lekker, de kwaliteit van het leven als roeier schiet door het dak als je niks dan roeien aan je hoofd hebt.
Voor een training kun je nu echt de tijd nemen, duidelijk bespreken wat er moet gebeuren, 2 uur volledig de kop erbij houden en de rest van de dag leven we in het tempo van een Rastafari (Joost, die toezicht zou houden op mijn schrijfkunsten is nu voor de derde keer vandaag knock out gegaan in de tuinstoelen op het dakterras).
Maar goed, ik ga me bezig houden om die kansloze playstation te saboteren (ik slaap in de woonkamer waar ook de tv staat). Hopelijk slaag ik in mijn missie en kunnen we ons hierna aankleden en voorbereiden op de krachttraing. Joost krijgt een liefkozend tikje in zijn gezicht en volgens mij is Jorrit nu aan het bedenken wat hij allemaal wel en niet kan doen nu zijn hand in het verband zit (krachttrainen zit er niet meer in maar de playstation nog wel

Au revoir en de groeten