Dit jaar viert niet alleen de A.G.S.R. Gyas haar lustrum, maar ook Licht’09. Wij zijn namelijk, na de selectie, als eerstejaarsploeg bij elkaar gekomen in het vorige lustrumjaar- precies vijf jaar geleden in 2009. Sommigen van ons waren zelfs die Afroei net lid geworden! Voor iedereen die ons misschien niet meteen kan plaatsen, dat kan. Het meerendeel van onze ploeg is inmiddels niet op regelmatige basis op het Bootenhuysch te vinden. Sommigen zijn al afgestudeerd en leven het harde arbeiderbestaan, anderen zijn wellicht nog wat huiverig voor het burgerwezen. Maar als we even een korte greep doen uit de ploeg vinden we één oud-praeses, twee oud-bestuursleden, tweemaal SB-WK roeiers en een van de beste stuurtjes van het recente verleden. Waar wij nog steeds trots op zijn, en waar je ons van zou kunnen kennen, is het feit dat wij nog immer het lichte 8+ record in handen hebben. In de zeer rappe tijd van 5:58,76 hebben wij de Koninklijke Holland Beker gewonnen. Iets wat wij nooit zullen vergeten, iets wat ons zal blijven binden. Dat prachtige moment waar al onze trainingsarbeid samenkwam.

Nu, vijf jaar later, wouden we weer eens samen diep gaan, door het vuur. Met elkaar, voor elkaar. Omdat wij allemaal nogal lakse bazen zijn, was het organiseren van deze lustrumactiviteit nogal moeilijk. We moesten zelfs de hulp van Marinus Kiep inschakelen om ons team aan te sterken. Maar na aardig wat regelwerk had ik het voor mekaar gekregen dat we met één C4x+ en één C2x+ mee gingen doen aan de Waterwolf roeimarathon van De Hunze. Met een totale te verroeien afstand van 52 kilometer was afzien dus gegarandeerd.

Op zondag, kwamen wij op de zeer christelijke tijd van 7 uur ’s morgens, in alle vroegte aan op Gyas. Na eerst een bakkie joegel/kovvie, gingen we op pad naar de Westerhaven. Het was een prachtige herfstochtend, met mist en een waterig zonnetje dat op de A-Kerk scheen. Toen we eenmaal in het sluisje lagen tegenover De Hunze, raakte de startende burgers zienderogen geïrriteerd van ons studentikoos dik doun. Na nog een korte pispauze bij het oude floriadeterrein, ging de helse tocht van start richting de fabriek van de SuikerUnie in Hoogkerk.

Maar was het eigenlijk wel zo hels? Qua te overbruggen afstand zeker. Maar wat we tijdens het gebeul in de C-materiaal –wat een kunst opzich is- ook meekregen vanuit onze ooghoeken was zeker niet mis. De tocht, vernoemd naar het gelijknamige gemaal te Electra, gaat door het noordwestelijke deel van de provincie. Het Grunneger Hoogelaand is prachtig. We zagen, onder een inmiddels blauwe hemel bezaaid met wattenwolken, aan de horizon de kerktorens en molens van de verscheidende dorpen. Langs de oevers zagen we paartjes eenden, daarboven koeien en schapen in het weiland. Poezen en honden keken vanuit de tuin van voorbijkomende boerderijen ons loom aan. Zelfs hoog in de lucht, ter hoogte van de sluis bij Aduarderzijl, een imposante buizerd. Op de akkers groeide graan, aardappels of mais. Na het gemaal gingen we het Reitdiep op, wier stroom meandert door het rurale landschap.

Met name de C2x+ -met Thijs, Marinus en ondergetekende- hadden voorafgaand aan de marathon nog wel een beetje hun twijfels. Dit omdat zij moesten opboksen tegen onze Olympiër Rogier Blink. Hij had de snelste boot en daarbovenop had zijn metgezel Govert zijn 9 jarige dochtertje ingezet als vedergewicht stuurtje. Wij gingen echter onverschrokken er vandoor. En tot onze verbazing zijn we ze niet meer tegengekomen. Wat bleek; het sturen ging nog niet helemaal vlekkeloos. Volgend jaar dan maar de krachten bundelen?

Met de mooie omgeving om tussentijds van de genieten, viel er eerlijkgezegd niks te soezen. Uiteindelijk hebben de jongens in de C4x+ er een mooie tocht van gemaakt en hebben wij in de C2x+ zo erg zitten deurbroezen dat we het veld hebben gewonnen in een nieuw baanrecord!