Na anderhalve week trainen met de MGD van aegir was het alweer tijd voor het heineken roeivierkamp. Door wat omstandigheden hadden we in die tijd 2 keer getraind in de uiteindelijke opstelling, we hadden geen idee hoe we lagen in het veld, en we hadden vooral veel zin om te starten.
De eerste afstand was de 2500m.
We hadden een paar stukken wel lekkere halen te pakken en kwamen met een tevreden gevoel over de finish. Van de kant hoorden we geschreeuw; 'meiden, jullie zijn eerste!!' Fantastisch! De euforie was kort en maakte snel plaats voor focus op de volgende afstand; de 250m.
Met hernieuwde energie van het goede nieuws gingen we de afstand in. De doorstart was snel, het opbouwen chaotisch. Met veel racen en weinig goeie rake klappen waren we niet erg tevreden. We bleken 2e te zijn geworden, wat mij persoonlijk nog alles mee viel. We wisten wat beter kon, en aan het einde van de dag gingen we tevreden naar huis waar we heerlijk aten, en waar sommigen van ons genoten van een warm bad.
Dag 2. De vervelendste afstanden. We wisten wat we moesten doen en we knalden de 750m in. Het opbouwen ging een stuk beter dan de 250m, en het was een stuk minder chaotisch. Weer werden we 2e. Maar dit keer met een tevreden race en overall stonden we nog steeds eerste. nog 1 afstand te gaan; de 5km.
Cha-os. overleven. Doorbikkelen tot het eind. Boven verwachting wonnen we de afstand met 3 sec. Maar wat gingen het roeien a-relaxt!
Door de ontevredenheid kwam het besef en de euforie pas laat; we hadden geblikt. Wacht even. Ho, Mensen, stop even... we hadden geblìkt!! op de heineken! Wieehoee!! En daar kwamen dan langzaam lachende gezichten tevoorschijn.
Na gezellig met de meiden van aegir te hebben gegeten, en na een bizar karige prijsuitreiking op Nereus, gingen we weer terug naar het mooie Groningen. Succesvol en gelukkig.
Dag Amstel, tot de volgende week.