Na een week gemiddeld twee keer per week roeien ben je moe. Je krijgt overal blaren als je niet al een hele zwik eelt op je handen had –iets wat heel lastig te kweken is als je vantevoren niet kon roeien-. Je zit in een –op zich prima- trainingscomplex met z’n 45’en in een handjevol kamers met een oppervlak van de sapjeskamer en een keuken die alleen in shifts gebruikt kan worden. Daarnaast is met z’n tienen in stapelbedden een hele goede oefening tolerantie. Wat ook bijdraagt aan de vemoeidheid is het duidelijke cultuurverschil met de vrienden van het industrieterrein. Moeilijk de vinger op het precieze verschil te leggen, maar het is er wel. Hoewel we hier zijn om te trainen is het leuk om ook even een andere omgeving op te zoeken. Zoals Mark Emke op z’n haast Cruyfiaans zegt: “Het trainingskamp doorzagen”.
Ik keek erg uit naar de avond dat we een beetje los konden. Op een bepaald punt werd ik van m’n laptop gestuurd om te gaan douchen en op de bus te wachten. Toen de bus er was, besloot de buschauffeur dat 37 mensen in 1 keer mee toch te veel was. Emke erbij en in anderhalve zin Engels en voor de rest Nederlands regelde hij het vervoer. Na gedropt te zijn op busstation Porto werd het wandelen door de straten en steegjes van Porto zonder dat iemand duidelijk had waar we precies heengingen. Maar uiteindelijk kwamen we bij bestemming. Het illustere restaurant waar 900gram biefstuk te bestellen was. Dit was vooral voor de zwaren een erg belangrijk restaurant. Want de uitermate belangrijke eitwitten konden hier worden opgenomen.
Eenmaal aangekomen komen de halve liters op tafel en flessen wijn worden leeggedronken. Omdat MGZ de volgende dag wegmoest was het vooral een partij van de jongens van Aegir. Liedjes over een overnaedsche twee en pirouettes als dansje werden steeds normaler. Vreemde gewoontes wel. Op een bepaald punt komen de ego’s van roeiers naarboven. En begint het spreekwoordelijke penis-vergelijken. Senioren-A’s zijn blijkbaar heel belangrijk(acht keer gewonnen op een 2k wedstrijd). Omdat ondergetekende nog steeds beginneling is(nul keer gewonnen), heb ik niet zo heel veel in de pap te roeren. Maar op het moment dat er armpje wordt gedrukt, kan ik een aantal zwaren aan.
Op het moment dat ik haantjesgedrag uit begin te voeren bij een Aegir middengroep, besluit het meerendeel van RTC licht toch te vertrekken. We spreken nu net iets voor twaalven. Eerst beslis ik niet mee te gaan, want het is veel te gezellig. Maar op het moment dat ik nog even na aan het praten ben met mijn ploegbarries, kom ik tot de conclusie dat het verstandig is als ik vertrek.
Half 1 terug op het complex en ontzettend veel water erbij om te gaan pitten. Maar zoals het altijd zou gaan op zo een trainingskamp, komen de anderen veel later terug. Het haantjes gedrag blijft doorgaan en het blijft tot een uurtje of zes rumoerig. Een vechtpartijtje heeft blijkbaar ook nog plaatsgevonden en minstens 1 roeier moet naar zijn bed gedragen worden. Niemand heeft echt voldoende geslapen.
De volgende ochtend (het moment dat ik dit schrijf) heeft bijna iedereen hoofdpijn en zit te zeuren dat er niet zoveel geluid gemaakt moet worden. De mensen die vroeg op zijn zitten te zeiken over het gedrag van de vorige avond. Terwijl de rest nog ligt te slapen. Effectief trainen is vandaag niet aan de orde maar er is wat stoom van de ketel.