Gisteren en vandaag dus in Hida Takayama geweest. Gisteren niet echt veel bijzonders gedaan, een beetje rondgewandeld, wat foto’s gemaakt ’s avonds met iedereen gegeten in een restaurant in de buurt.

Vanmorgen om 11.00 vertrek per bus richting Ogaki, vlak bij Gifu, waar wij onze intrek zullen nemen in het APA Hotel en waar wij tot ons vertrek zullen blijven. In tegenstelling tot de kamers in het Best Western zullen de kamers in het APA Hotel slechts voor 1 persoon zijn, een tegenvaller vind ik, maar dat is misschien wel een persoonlijke voorkeur. De reis voorloopt voorspoedig, maar het weer is erg slecht. De hele rit en de hele dag is het bewolkt en regent het bij tijd en wijle. Wanneer wij Ogaki binnenrijden doet het mij een beetje denken aan het Poolse Poznan, een beetje oud, een beetje vervallen, niet echt wat ik verwacht had eigenlijk. Het hotel ligt aan het spoor, vlakbij een soort winkelcentrum en ziet er van buiten net zo uit als de hele buurt, een beetje grauw. Van binnen valt dit echter alleszins mee en ziet het er allemaal ok uit. Bij het uitdelen van de kamersleutels krijgen wij ook een tasje met informatie over de omgeving, allemaal in het Japans, dus of het bruikbaar is moet nog blijken.
Wanneer ik op de juiste verdieping de lift uitstap zinkt mij de moed voor het eerst deze dag een beetje in de schoenen. Op de gang zijn allemaal kleine deurtjes op gemiddeld ongeveer 3 meter van elkaar. Bij het openen van mijn kamer heb ik het idee dat ik een scheepshut binnenkom. Een smal gangetje, een kleine douche een heel klein bureau, een stoel en een bedje. De effectieve ruimte zal echt niet meer zijn dan 10 vierkante meter denk ik. Hier zitten wij dus de komende tijd is het eerste wat door mijn heen schiet. Direct daar achteraan schiet dat we er toch niets aan kunnen veranderen en dat druk maken dus weinig zin heeft. Mijn koffer besluit ik uiteindelijk maar op bed te leggen, want ergens anders kan hij niet liggen.

Hoewel de kamer erg klein is, is er wel gratis internet, iets dat erg veel goed maakt. Mailen, surfen en bellen naar Nederland wordt zo wel makkelijk allemaal en dat scheelt een hoop.

Vrij rap na het kennismaken met de kamer naar beneden voor vertrek naar de baan. Na een rit van een uurtje komen wij bij de baan aan. Hier zinkt mij voor de tweede keer die dag de moed in de schoenen. Hier moet het dus gaan gebeuren???!!!! Daar waar ik iedere keer blij wordt bij het aanschouwen van de Rotsee in Luzern wordt ik hier erg treurig van. Vanaf de dijk waarop wij rijden kijken wij naar een haven lijkt het, wind, golven met witte koppen en geweldige rollers, wat een ellende. Bij wat navraag blijkt dat alle ballen al drie keer in en uit de baan gelegd zijn, net als de in- en uitstapvlotten, vanwege een typhoon en dat ook woensdag weer een typhoon verwacht wordt. Het eerste wat bij mij op komt is de wereldbeker in Eton waar ons door de omstandigheden een medaille door onze neus is geboord. Dat nooit weer, maar als ik dit zie!

In de miezerregen de boot opriggeren, die de reis gelukkig goed heeft doorstaan. De aanblik van die nieuwe, knijterstijve gele banaan doet mij gelukkig goed. Als een van de weinige ploegen gaan wij samen met de acht het water op. Het golft behoorlijk, het waait behoorlijk, maar het roeien gaat ok. Ook hier geldt dat wij er niets aan kunnen veranderen en het er dus mee hebben te doen, dus dat doen wij dan maar. Na dik een uur komen wij weer van het water, bezweet door de drukkende hitte en nat van de naar binnen geslagen golven, maar voor mij geld in ieder geval dat ik mij een stuk beter voel dan voordat ik de boot in ging.

Het roeien was ok ondanks de omstandigheden en iedereen heeft het er maar mee te doen. De komende tijd zorgen dat wij sterk worden en dat ons roeien goed blijft en dan heb ik er zin an!
Omdat er geen bussen meer rijden als wij van het water komen, rijden wij met taxi’s terug richting hotel. Daar kunnen wij direct doorwandelen richting eten en dan lekker douchen in onze hut. Dan de laptop maar eens op het wereldwijde web aansluiten, wat surfen, lezen en muziek luisteren.

Al met al een dag waarop mijn/ons incasseringsvermogen sterk op de proef is gesteld. Eerst door het hotel met de kabouterkamers en daarna door de troosteloze roeibaan die meer op de haven van Rotterdam lijkt dan op een baan waar over een week een WK gevaren gaat worden. Maar ook voor deze dag geldt, eind goed al goed, want het roeien was behoorlijk ok en daar gaat het toch om tijdens het WK roeien!