Sinds mijn tweede jaar was starten in Luzern toch wel een droom. Dat ik een jaar later terug zou komen met een bronzen medaille was eigenlijk nooit een reeel scenario geweest. Tot je daadwerkelijk terugkomt uit Zwitserland met een stuk metaal in je bagage.

Door het hele toernooi heen werd steeds meer duidelijk dat een podiumplek niet onmogelijk was. Na de voorwedstrijd was het plan nog om de A-finale te halen, maar na de herkansing bleek de sterrenacht van de britten helemaal niet zo onverslaanbaar als we van te voren hadden bedacht. En dus was de opdracht de 3e plek.

De finale ging bijzonder lekker. We wisten dat we alles uit de kast moesten halen om bij te blijven, want de rest van het veld zou het op geen enkel moment rustig aan gaan doen. Het plan was om ons normale schema aan te houden met een extra accent op de 1200m. Daar lieten we het in de herkansing even lopen, en zouden we nu heel hard door gaan stampen om zo door het veld te schuiven. Dat de race uiteindelijk zo spannend is geweest als hij was is me helemaal ontgaan. Pas toen we goed en wel over de finish waren begon het door te dringen dat we ons aan de opdracht gehouden hadden en naar het erevlot mochten.

Gisteren zijn we teruggekomen in Nederland, en het is toch wel fijn om gewoon weer in Groningen te zijn. De komende dagen ga ik lekker rustig aan doen, vanaf zaterdag wordt er weer in Amsterdam getraind voor het WK in Zuid-Korea.