Een mooie bagage...

Gister bleek na de wedstrijd dat mijn lichaam er toch nog niet klaar voor was...

Wat een geweldig, overweldigend, gaaf kippenvel moment was het gister toen we door jullie werden weggeblazen uit de start. Mijn ploeggenoten zeiden, ''het was alsof we werden gedragen uit de start, alsof we vlogen'' Het was een goede race, we hebben laten zien dat we constant zijn. Een enorm waardevolle ervaring, een moment dat ik niet had willen missen en de pijn naderhand was 100% de moeite waard, waren de eerste gedachtes die door mij heen gingen nadat ik te horen kreeg dat het niet verstandig zou zijn om nog langer door te gaan....maar eigenlijk was het geen keuze meer die ik kreeg. Je moet nu stopppen, geen risico verder nemen, we hebben de grenzen opgezocht. Niet overschrijden. Luzern is geen einddoel, het WK in Korea daar moeten we/jullie 'shinen'. Zo werd de beslissing onderbouwd.
Op dat moment gaat er zo veel door je heen. Diep van binnen ben je opgelucht, want ik was inmiddels ook wel erg moe van alle pijn, spanning en ongemakken er om heen. Alleen je zit niet in de skiff, je roeit in een ploeg dus neem je de anderen ook mee in je verhaal. Dus droog kon ik het niet houden. Maar we zijn een onwijs sterke ploeg met elkaar, nuchter en zeer positief ingesteld. De meiden vingen het heel goed op en met elkaar besloten we dat dit vooral een investering is in de toekomst. Ik kan nu rustiger herstellen, optimaal behandeld worden en krijg nu voldoende tijd/rust om klaar te stomen voor de laatste ronde.
De meiden gaan met een invaller het toernooi afronden, want niet starten is geen optie volgens de technische directeur Hessel Evertse. We hebben onszelf ook in een goede positie geroeid dus de finale is ook met een invaller zeker haalbaar. En elke 2k race is een leermoment, met wie je ook in de boot zit.

Voor diegene die het interessant vinden wat ik precies heb: vanaf de KHB is er een irritatie ontstaan in een kapsel van een wervel, dit herstelde zich goed in Breisach en de eerste dagen waren positief. Onverwachts maar eigenlijk ook logisch hebben de gebieden rondom die irritatie flink moeten compenseren, waardoor het trainen wel goed ging maar een 2k race de grens overschreed. De verwachte pijn na de race die was er maar niet schrikbarend. Echter na een simpele beweging, een half uur na de finish, besloot een rib dat het genoeg was geweest en verdraaide. Dit gaf een intense pijn wat een teken was dat we niet langer door moesten gaan. Een breuk creëren zou het volgende kunnen zijn.
Een krampje werd een lichte pijntje, werd zeurende pijn en vervolgens een irritatie...een wijze les om minder laconiek om te gaan met het krampje, zeker als het je werk is want dat is het inmiddels geworden belemmerd. Beter je kop gebruiken, blijven luisteren naar je lichaam, niet onnodig grenzen overschrijden. En er uiteindelijk iets van leren

De fysio heeft zo juist mijn rib weer terug gezet en er is hier en daar nog wat rechtgezet. Ik kan nu rust nemen en optimaal herstellen. Ik ga mijn ploeg aanmoedigen en genieten van de mooie omgeving, het weer en de wedstrijden. Volgend jaar lig ik gewoon weer aan de start...zijn jullie er dan ook weer bij?!!

"We moeten rennen, springen, vliegen duiken vallen, opstaan en weer door gaan..."