Al weken vraag ik me stiekem af hoe het zou zijn om op de WK met een bootlengte voorsprong de laatste 500 meter uit te roeien langs tienduizenden schreeuwende mensen op de tribune. Daarna het Wilhelmus te horen en een gouden medaille te krijgen, coaches met tranen in hun ogen te zien shaken. Op de foto te gaan voor de Empacher-kalender, en eindelijk eens volle bak aan te vallen op het ontbijtbuffet hier in het hotel.

Ik heb altijd geweten dat wij de beste lichte acht van de wereld zouden kunnen zijn, maar je moet het wel eerst ff doen. Geloof me; ook met deze wk acht viel de boot soms hard in stopje 3, of word er af en toe een startje verprutst. Waar het om gaat is dat alles op z'n plek valt tijdens die finale. Alles ging dus zoals ik het al 100 keer door m'n hoofd had laten spelen: eerste 700 niet onder de tempo 40, vanaf 250 meter keihard doorstampen en een bootlengte pakken. Daarna alleen nog maar keihard reageren op alles wat de Duitsers op ons af zouden sturen in de 2e kilometer. Dat bleek dus niet zoveel te zijn. Zoals Dave het zou zeggen: "We fucked with their mind".

De voorbespreking in de tent was echt legendarisch. Dave had een coachpraatje a la Al Pacino in "any given sunday". "This race is what you will be talking about in 30 years, this is what we live for, this is living. I want you to put all your evil in this race". We waren dus redelijk opgeladen voor een potje hard rammen.

De laatste 100 meter was het eerste moment dat ik nadacht toen Peter elke haal begon aan te geven met GOUD! 1! GOUD! 2! GOUD! 3!. Echt bizar. Wilhelmus was toch wel behoorlijk kippenvel, en het was ook geweldig dat er zo veel mensen uit Groningen waren. De eerste tijd die ik hoorde was 5:33, en eigenlijk voelde het ook wel zo goed. Maar de omstandigheden bleken daarvoor toch niet snel genoeg en was het 5:42.

Alle mensen die me smsjes hebben gestuurd zowel voor als na de race enorm bedankt, het is echt vet dat iedereen zo meeleeft. Het zijn er een beetje veel om allemaal persoonlijk te beantwoorden, dus ik doe het maar even zo.

Nu eindelijk weer naar huis, weer even gewoon naar Groningen, gewoon zelf een potje koken, rondje zoutkamp fietsen, ploma'tje. Maar er gaat wel een behoorlijk mooi stukje ijzer mee in de tas!

Aanvulling 2/9: vandaag een heerlijk dagje langs de baan gehad. Beetje bijpraten, kennis gemaakt met het fenomeen kleding-ruilen. Bij het opladen was nog een mooi moment toen we felicitaties kregen met een fax van de koningin. Erg bijzonder.