Afgelopen jaar was wat mij betreft echt een feest. De Spelen in Londen hadden absoluut niet het resultaat opgeleverd en na lang nadenken waren er 2 dingen die ik nog echt graag in mijn roeicarrière wilde hebben. Plezier en medailles.

Deze twee dingen waren afgelopen jaar maximaal aanwezig. Ieder toernooi sinds de Spelen heeft een medaille opgeleverd. Wat begon met een Europese titel vorig jaar september, eindigde met een bronzen medaille op het WK. Ik, die na al die jaren van roeien nog nooit een plak had gewonnen staat eindelijk op het WK podium en dat met een medaille in het mooiste en zwaarste nummer dat er in het boordroeien bestaat de 2-.

Maar ook de lol was weer helemaal terug. Na de EK heb ik samen met Mitchel en Titus besloten dat we het met zn drieën gingen doen komend jaar. Of het nu kon/mocht of niet. Gelukkig bleek dat al snel mee te vallen en werden we volledig gesteund door de roeibond.
Juist in tijd waar afgerekend werd met de vorige Olympische cyclus was iedereen enthousiast over ons plan om te gaan tweeën.

Toch duurde het tot eind februari dat Titus eindelijk zijn contract als bondscoach binnen had. Nu konden we echt aan de gang.

Tot die tijd hadden we afgesproken vooral in de skiff te zitten. Lekker km's maken en aan de basis werken. Ik in Grunn en Mitch in Rotterdam. Allebei op onze eigen cluppies. In de weekeinden zouden we samen roeien, maar door blessures en eindeloos veel vorst kwam dat er eigenlijk niet van. Pas toen Nanne zijn pols brak en er een streep door de Varsity ging, gingen we dagelijks met elkaar in de boot zitten.

Best spannend om dan 3 weken later aan de start van de NK te liggen. De rest een hele winter dagelijks met elkaar geroeid. Wij wetend dat we beter zijn, maar nog niet goed op elkaar ingespeeld. Toch moeten wij deze pot winnen, anders houdt het avontuur hier al op. Dus toch lekker zenuwachtig. De voorrondes lopen als verwacht, we starten hard en dan is het easy. De finale is anders. We komen maar niet echt weg en we kiezen de verkeerde oplossing, tempo ipv halen maken. Ook fysiek heb ik t zwaar, we hebben volledig over de NK heen getraind en de eerste echt harde halen van het seizoen komen hard binnen. Uiteindelijk gecontroleerde winst en mijn eerste NK-titel in een klein nummer is binnen.

De weken erop zijn we lekker bezig, we worden beter en beter. In Essen kunnen we ons voor het eerst internationaal testen. Door storm tegen en echt hoge golven lukt dat minder dan gehoopt, maar op beide dagen winnen we echt makkelijk. Een Engelse roeicommentator vraagt zich op twitter af of de Kiwipair eindelijk echte concurrentie krijgt.

Terug uit Essen heb ik last van mijn rib, maar wil per se de EK starten, mijn titel verdedigen. Het roeien wordt minder en ook de EK gaat niet zo als gehoopt, wel weten we vechtend nog een medaille te halen, maar we verliezen van Polen waar we in Essen nog easy van wonnen.

Na de EK blijkt het echt mis te zijn met mijn rib en wordt ik veroordeeld tot 6 weken op de wattbike. Het was het risico dat ik genomen had en nu betaal ik de tol. Terwijl het seizoen verder gaat, zowel op de bosbaan als internationaal zit ik 2,5u per dag op de wattbike. Tegen de verveling neem ik er zelfs eentje mee naar Harkstede, zodat ik eens ander uitzicht heb en maak ik het makkelijker om mijn uren te draaien.

Tijdens Luzern mag ik eindelijk weer buiten fietsen en ik vertrek met Sybolt en Marloes naar de Alpen. Lange dagen fietsen in de bergen, iedere keer dat ik dat gedaan heb, ben ik goed op de WK.

Daarna eindelijk weer de boot in, de eerste training wordt omschreven als een tweedejaars die denkt: ik pak ook eens een twee zonder. Maar het wordt snel beter. Het kost moeite om altijd geconcentreerd te blijven, er gaat weinig vanzelf, ik moet erg opletten. Iedere keer als dat te erg wordt pakken we de fiets ipv de boot. Zo zijn we met zn 3-en lekker bezig en het gaat steeds beter.

De laatste afstandjes voor vertrek geven nieuwe persoonlijke records en ook tov andere ploegen liggen we waar we moeten liggen. Dus ondanks alles, met vertrouwen richting Korea. Toch nog 1 groot vraagteken, hoe zou het zijn om weer te racen.

In Korea is het heet en vochtig. De trainingen houden we kort, maar het valt zwaar. Na de eerste training waar weer hard geroeid moest worden, gaan we al snel naar de kant. Ik verzuur vol in t24 en het is echt niet vol te houden. Op de kant ben ik misselijk en voel me niet goed. Bleek het 39graden en 95% luchtvochtigheid te zijn. Geen omgeving op te sporten en al helemaal niet intensief.

Door de weersomstandigheden, de jet lag en deze slechte ervaring veranderen Mitchel en ik in marmotten. Hele dagen in bed, alleen eruit om te eten en te roeien. Op de gekste momenten van de dag wordt er soms uren geslapen. Maar met resultaat als het toernooi begint voel ik me fit.

De voorwedstrijd ging goed, maar viel tegen. 2 kilometer racen is echt weer wat anders. Onbewust toch te voorzichtig in de eerste kilometer. Ook technisch blijven we de boel aanscherpen, ik roei pas weer 5 weken, dus ook de week die het toernooi duurt is procentueel best een groot stuk.

De ochtend van de herkansing ben ik ziekig, de halve nacht wakker geweest, koud en warm, zweten, douchen, rillingen. In de bus naar de baan lig ik voor me gevoel te ijlen. Na het ochtend rondje roeien voel ik me wat beter. Al omschreef Tim me alsof ik bij het opstaan wel een Koreaan kon gebruiken om te helpen. Tijdens de race liggen we heel de tijd bij de beste 2, wat voldoende is, maar het ligt erg dicht bij elkaar en ik wordt voor het eerst van mijn leven omgetrokken. De laatste 500m schuiven we door de Argentijnen heen en winnen we. Als we dit kunnen als ik ziek ben, dan kunnen we er vol voor gaan in de halve finale.

We loten de zwaarst mogelijke pot. Goud en Zilver van de Spelen en de Europees kampioen. Ik voel me weer fit en het roeien gaat iedere dag beter. We vertrekken vol en komen na een kilometer door in 3:07, als derde, ruim voor de Serven. We weten dat deze altijd sterk zijn in de middelste kilometer. Daarom was het zo mooi dat we in de tweede 500m nog hard bij ze wegliepen. Na 1250m begint het bij ons te rammelen en na 1500m slaat de paniek toch wel een beetje toe. De Serven komen op en Mitchel kijkt vaak opzij, iets dat hij normaal nooit doet, waardoor ik denk dat er echt wat aan de hand is, met als gevolg dat ik daar ook teveel mee bezig ben. Laatste 250m, we zijn weer bij de les, maar wat komen ze hard op ons af. Alles eruit en we redden het net, althans zo ervaren wij het. Er blijkt nog een complete lengte tussen te zitten. Dit moet beter in de finale, veel beter. Ondanks dat verbreken we met 4,5 seconden het Nationaal record van Nanne. 6:21, lekker.

Na de finish weet ik niet waar ik het zoeken moet, ben licht in mijn hoofd en ontplof. Bij het verzorgingsvlot rol ik uit de boot. Al liggend op de grond krijg ik koud water over me heen en een koelvest aan. Na een paar minuten begin ik bij te komen. Door de extreme luchtvochtigheid (93%) voelde het alsof ik het laatste deel van de race met ducktape op mijn mond had geroeid. Mitchel roeit intussen met Titus kilometers uit tussen verwonderd kijkende tegenstanders.

Op de kant voel ik me snel beter, nu ik in de schaduw gekoeld zit. Ik besef me gelijk 2 dingen
1: na alle ellende van de afgelopen maanden en zelfs nog ziek zijn tijdens de WK hebben we gewoon de finale gehaald.
2: niemand verwacht na mijn show van net op het vlot nog iets van ons, maar stiekem voelen mijn benen nog best wel goed.

Snel het herstelcircus in. Ik moet nog uitbewegen, dus ik klim op de coachfiets van Titus en fiets uitermate tevreden 45minuten in de rondte door Korea in de regen, een heerlijk gevoel. Dan snel eten, naar het hotel en naar de masseur. In de middag trekt een storm over, maar als een van de enige gaan we nog naar de baan. Daar is inderdaad bijna niemand en op heerlijk rustig water varen we 8km uit in de dubbel 2. Heerlijk roeien, het gevoel is top.

Nog een dag rust en dan finale, ook op deze dag roeien we maar 1 keer en weer wordt het roeien wel beter. Wel laten we ons afleiden door de Kiwipair die ons opzoekt en voortdurend in de golven legt. Weer een les geleerd voor morgen.

De finale is een simpele race. In plaats van 6 ploegen roeien wij alleen tegen de Italianen, van hun moeten we winnen voor een plak, zeker nadat zij ons dik verslagen hadden in de voorwedstrijd. Het weer is goed, lage luchtvochtigheid en licht windje tegen, precies zoals wij het graag hebben. Na de start liggen we goed, weliswaar iets achter Italie, maar veel beter dan in de voorwedstrijd. Na 500m beginnen we al te schuiven. Ik heb zelf een raar soort van bewustzijn, waar normaal de wereld op dit soort momenten heel klein wordt krijg ik nu echt alles mee. Ik hoor alles, maar het blijft wel op de achtergrond hangen. Heel apart. Ik hoor de Italiaanse coach nu al in paniek raken en merk ook dat het ritme in de boot naast ons niet klopt. Voor de kilometer zijn we er al langs en liggen we derde samen met Spanje. Nu doen wat we kunnen, nu niet de fout maken zoals in de halve finale. Mitch is supercool en we denderen door. Op de 1250m liggen we een lengte voor op Spanje, wel zijn zowel de Kiwipair als de Fransen vertrokken. Door, door, door. Vroeg de eindsprint erop was het plan, maar ik hou de call nog even voor me. Ja nu wel, we lopen nog wat verder weg. We gaan een medaille winnen Mitch, kom maar meer. 1 vuile klap met nog 50meter te gaan, maar dit komt zeker goed, wat voorzichtige laatste halen, maar dan tuut.

Na dit seizoen met alles erop en eraan. Brons!!!!!