Afgelopen weekend waren het niet alleen Team Leerink, de CompetiCie en ZOT die de tocht der tochten aandurfden. Ook de twaalf mooie gekken van TeamSpirit gingen de uitdaging aan.

Begin februari werden de eerste sterke mannen en vrouwen van Gyas lastiggevallen door de meiden van VAAM voor het vinden van een topteam voor de Elfstedenroeimarathon. Gelukkig hoefde niemand er lang over na te denken en waren we een maand later compleet. Met een team van competitieroeiers, oud-wedstrijdroeiers, niet-roeiende leden en zelfs oud-leden waren we een mooi bij elkaar geraapt zooitje. Dit kwam de sfeer alleen maar ten goede: na twee uitbundige ploma’s, een hilarische wisseloefening en veel spam in de mailbox was de TeamSpirit duidelijk aanwezig bij iedereen. Met als motto ‘Nait soezen moar broezen’ was iedereen klaar voor het avontuur!

Vrijdag 10 mei, de dag des oordeels, begon met de nodige voorbereidingen: boodschappen doen (Abel: “Hebben we nou boodschappen gedaan met vrouwen en is er géén chocola gekocht?!”), megaveel pastasalade maken en pannenkoeken bakken, materiaal verzamelen, busje ophalen en volproppen... Gelukkig liep alles gesmeerd en konden we op tijd richting Fryslân! Ons bootje, de Axolotl (geniaal beest, google maar eens) werd strijdklaar gemaakt bij de Leeuwarder roeivereniging Wetterwille en na de keuring door twee hele strenge Friezen - 4 van 7 zwemvesten werden afgekeurd - mochten Rick, Amelie en Anne Spits richting de start om het spits af te bijten (Spits: “Goh, die grap heb ik nou nog nooit gehoord…”).

De eerste etappes gingen heel hard en de wissels soepel; iedereen was natuurlijk vol van de adrenaline en bloedfanatiek. Wat wel voor een deukje in ons ego zorgde, was toen we op de heenweg naar Dokkum Joost Kuiper tegenkwamen (van de winnende ARC/Gyas/Hunze-combi). “Hoi! Wij zijn alweer op de terugweg. Doei!” Hier lieten we ons echter niet door ontmoedigen en roeiden stug door. We liepen op een gegeven moment flink voor op het schema van onze verwachte doorkomsttijden. Het ging zelfs zo rap, dat de landploeg van Team Leerink (met de helden Wim, Tom en Pieter Jan) ons aanzag voor hun eigen ploeg. Aangekomen bij de eerste stempelpost in Dokkum werden Vreneli, Abel en Jidde naar de kant geroepen om eenmaal daar “Oeps, verkeerde Gyas” te horen. Toch heeft de landploeg van Team Leerink heen en weer gerend voor onze stempel. Hulde!

De zon ging onder en het werd nacht, dus het zicht verdween. Een spannende ervaring, want met een hoofdlampje verblind je jezelf en de roeiers, maar zonder lampje is de wal amper te zien. Om de wisselpunten in het donker te vinden hadden we een politielamp met sirene in de boot en één op de kant. Als reservesignaal hadden we ook nog een blokfluit mee, maar die heeft uiteindelijk alleen voor wat geld in de pot gezorgd toen Amelie verzoeknummertjes speelde voor een andere Elfstedenroeier. Vaak werkte het politielicht trouwens prima, maar soms stonden er zoveel fanatiekelingen met de kleurigste lichtstokken te zwaaien, dat je pas op het laatste moment doorhad of en waar je moest aanleggen. Wie er trouwens echt last had van het donker, was Rick. Tijdens zijn bloedstollend spannende stuuretappe door Sneek meende Rick een aantal keren “een heel slecht verlichte” brug te zien, “dus ga maar liggen, NU.” Amelie en Spits volgden trouw zijn commando’s op, maar er was nergens een brug te bekennen. “Onee, joky! Er is geen brug, dus pak maar weer op!” Verder stuurde Pieternel de boot met Sanne en Freek een keer bijna op een fuik die met een klein lampje was verlicht, omdat ze dacht dat het een andere boot was die ze aan het inhalen waren. Gelukkig hadden we geen enkele keer echt pech en ook door de regen en de wind (3 vingers in de lucht, kom op!) lieten we ons niet tegenhouden.

Na een zoektocht naar de opgeheven stempelpost in Woudsend werden de golven van het Slotermeer getrotseerd en moesten we helaas ook iets aan tijd inleveren. De wind was nog net niet zo erg dat de alternatieve route van kracht werd, maar we waren wel bijzonder blij met onze golfbrekers en zwemvesten. Ondertussen begon het in het busje steeds meer te stinken naar zweet en had het geen zin meer om naar je eigen kledingstukken te zoeken. Gyasjassen, truien en trainingsbroeken bleken unisex te zijn (zo kwam het dat Jidde de boot instapte in de broek van Pieternel en de jas van Spits) en de fleecedekentjes waren ontzettend populair. Gedurende de tocht werd het een steeds grotere chaos. Niet alleen in het busje, maar ook in de boot: de routekaarten raakten los en lagen op een gegeven moment doorweekt door elkaar. Gelukkig hadden we van tevoren de routes goed bekeken en met een extra set kaarten in het busje kwamen we er ook wel.

De laatste paar etappes hebben we vooral volgehouden op meligheid. Freek kon ter voorbereiding van de wissel bij de Koekoekslaan alleen nog maar “KOEKOEK” zeggen en Abel veranderde met zijn paarse fleecedeken en josti-blokfluit in Harry Potter. Uiteindelijk was het aan Bouke en Anne v Sluijs om de slotetappe met Marije als topstuur in een razend tempo te volbrengen. De regen maakte plaats voor de zon en de lammetjes in de wei werden vervangen door Leeuwarden City. Moe, maar zeer voldaan met onze eindtijd van 21:13 uur, namen we zaterdagavond onze Elfstedenkruisjes en een stuk oranjekoek in ontvangst. Wat een geweldige tocht!

Vre en Amelie, ontzettend bedankt voor jullie goede organisatie! Dankzij jullie heeft TeamSpirit zorgeloos kunnen genieten van dit avontuur. ZOT nog bedankt voor het stempelen in Stavoren en verder onze dank aan iedereen die kwam aanmoedigen (o.a. Jaring, ploeg- en bestuursgenootjes, familie en uiteraard de dronkenlappen in Balk die Anne v Sluijs en Marije bemoedigend hebben toe-gelald).

Oant folgjend jier, Fryslân!

Xxxxxxx van TeamSpirit:
Abel Knipping, Amélie la Roi, Anne van Sluijs, Anne Spits, Bouke Lubach, Freek Apperloo, Jidde Jacobi, Marije Sibma, Pieternel Papineau Salm, Rick Weening, Sanne Ruiter, Vreneli Boerlage