Ook dit jaar hebben we ons koude kikkerlandje verlaten voor wat het is; een roeiers-onvriendelijk milieu. De boel lag lange tijd dicht door ijs. We moesten maar veel ‘kettingtrekken’, een saaie bedoeling. Dit alles hebben we verruild voor het zuidelijke Portugal. Na een vliegreis vanuit Eindhoven naar Porto zijn we in dit land aangekomen om keihard te gaan trainen. Club Naval Infante D. Henrique, vernoemd naar een prins, is dé ideale locatie voor deze buitenlandstage. Direct gesitueerd aan de rivier. Met een grote loods en aardige en behulpzame mensen, die ons zien als ‘gigantes do norte’ die voor hun ‘estágio de preparação’ hun komen verblijden. Aan de vereniging vast zitten, speciaal voor groepen als ons, slaapzalen en sanitair. Ze hebben zelfs, na ons vorige bezoek, de keuken groter gemaakt! Na onze boten te hebben ontdaan van de verpakking, bescherming tegen weer en wind tijdens de lange reis over de Pyreneeën, hebben we inmiddels al weer een aardig stukje gepeddeld. Zo’n 30km per dag!

Na een periode met Bart Jan in de tweezonder te hebben gezeten, heeft hij de handdoek in de ring gegooid en ben ik nu aan het skiffen. Zo heb ik ooit leren roeien op mijn burgerclub in Assen, maar hard zo’n éénzitter verplaatsen is nu het leerdoel. Het afgelopen halfjaar heb ik stagegelopen voor de klas als geschiedenisdocent en had ik het eveneens druk gehad met het afronden van mijn scriptie, beiden gelukkig met resultaat. Deze jongen heeft, eindelijk, zijn Bachelor! Door de studiedruk is mijn conditie ook wat minder en train ik samen met Sophie en de jongens van MGL. Dit kan ik voorlopig bijbenen. Maar de mogelijkheden die het scullen met zich meebrengt, geeft ook motivatie. Evenals het potentieel dat ik hier op het water laat zien.

Hier nog even een korte, van vorig jaar gerecyclede, sfeerimpressie:
"In het glooiende landschap, tussen de heuvels verscholen, meandert de Douro zich een weg richting haar monding in de Atlantische Oceaan. Haar heldere koude water gesierd door duizenden glinsterende diamantjes die het zachte zonnetje heeft uitgestrooid. Aan de oevers wisselen kleine zandbanken zich af met rotsen. Daar boven ziet men pittoreske dorpjes met ietwat groezelige huisjes die zich vastklampen aan de steile helling die verder gesiert wordt door overhangende groene naaldbomen en loofbomen met hun bladeren in een prachtig herfstig kleurenpalet. Verderop luidt een kerkje haar klokken en zo nu en dan hoor je vogels tjilpen. Hier en daar zien we terrassen voor wijngaarden. Stokken steken uit de grond waar in de lente druiven aan zullen groeien voor het maken van de beroemde, en oh zo heerlijke portwijn. Soms moeten we uitwijken voor vissers die hun netten aan het uitzetten zijn. Na enkele kilometers stroom op waards, komen we bij de grote stuwdam en keren we om. De terugweg duurt de helft zo kort vanwege de zuigende kracht van het ebben van de zee. Het onwaarschijnlijke wateroppervlak, soms zwart dan weer blauw, de ene keer rimpelig dan weer een roerloze spiegel dat alleen wordt gebroken door het eenzame spoor van onze kolken, die verdwijnen in de blauwe waas in de verte. Eenmaal terug bij de vereniging valt de balans snel op te maken; hier kan men zich écht fijn in het zweet werken."

Update: Op het moment van schrijven is het mijn laatste avond hier in Portugal. Morgen ga ik weer op het vliegtuig retour naar ons koude kikkerlandje en mijn wedstrijdseizoen, waar ik na deze 12 dagen hier hernieuwde zin in heb. Maar wat ga ik nou missen aan deze raceroeiers-hemel: Elke avond eten bij het restaurant van Lorenzo, met op het menu inktvis, konijn, garnaal, kippenborstjes, aardappelen, rijst, chocoladetaart, fruit, lemoncheesecake, en altijd koolsoep. De lap biefstuk van 1000gr, hoewel wel een beetje taart. Het glinsteren van de zon op het zilveren taftje van m'n skiff de Aussie Annie, de wijsheden van Mark Emke tijdens mijn laatste training en natuurlijk het prachtige water van de Douro! Tot op Gyas.