Al jarenlang start de CompetiCie traditiegetrouw de Elfstedenroeimarathon en ook dit jaar stond de commissie te trappelen om aan deze machtig mooie tocht mee te doen. Met een mixed team van 12 personen (8 vrouwen en 4 mannen) zijn we het avontuur van 208 kilometer aangegaan. Om niks te kunnen missen van de tocht besloten we met z’n allen in een busje de hele 24 uur door te brengen. De weersvoorspellingen zagen er gunstig uit, de organisatie van de Elfstedenroeimarathon hoopte zelfs op een nieuw record.

Een goede voorbereiding kon natuurlijk niet missen, daarom is de hele vrijdagochtend besteed aan ontelbaar veel pannenkoeken bakken en het maken van een grote opbergrolbak pastasalade maken. Vervolgens werd het busje ingeladen met tassen vol roeikleren, eten en natuurlijk drinken. Op de roeivereniging Wetterwille in Leeuwarden lag de Axolotl al op ons te wachten. Om hem vaarklaar te maken de tocht, moeten er onder andere golfbrekers, een extra set palen, voor- en achtertaft, luchtkussens, lantaarns, een stuurkussentje, een hoosblik en veel duct tape op, aan of in de boot komen. Met de stempelkaart in de hand, ploegshirt aan en met frisse moed kon het dan eindelijk beginnen.

Tijdens het oproeien naar de start bleek al dat er te weinig getraind was door de teams. Aukeline en Edwin, ook wel de Rela-twee genoemd, met Jacqueline aan het stuur moesten echt samen komen de eerste kilometers. Gelukkig ging het vanaf de daadwerkelijke start al wel een stuk soepeler en zo konden ze hun eerste etappe er vol tegenaan. Aan de start was het erg gezellig op de kant, er liepen allemaal Gyanen rond om het mooie moment mee te maken. Met nummer 49 moesten we lang wachten, maar vanaf kwart over acht ’s avonds was dan eindelijk zover. Vanaf dat moment zou onze boot niet te stoppen zijn en zou hij alle steden van de Elfstedentocht gaan zien. Alleen nog voor een snelle wissel of stempelpost werd de Axolotl stilgelegd. Roekeloos begon de rit in de auto na de start, het busje was toch veel breder dan de gemiddelde auto en de eerste spiegel was al snel geraakt. Gelukkig klappen die dingen in!

Terwijl de zon onder gaat vliegen de kilometers net als de uren voorbij. Het sturen wordt in het donker veel lastiger, wanneer je als stuur de kant en ook de routekaart nauwelijks nog ziet. Vaak zie je slechts kleine lichtjes van olielampen op andere boten in de verte een bocht omgaan of onder een brug doorvaren. Deze lampen op de boot zijn vanzelfsprekend verplicht en het uitvallen van de lampen wordt zwaar gestraft. We baalden dan ook ontzettend toen wij ongeveer om de stop een uitvallende olielamp hadden, het kostte namelijk veel tijd om ze weer aan te krijgen of om de olie bij te vullen vanaf de kant. We konden niet wachten tot de zon weer tevoorschijn zou komen, zodat er geen gedoe meer zou zijn met de lampen.

Bij Osingahuizen, vlak voor het beruchte Slotermeer, werd het dan eindelijk weer licht! Iedereen was ondertussen gewend geraakt aan de zweetlucht in de auto, want ook al was de zon weg ’s nachts, de hitte hield wel aan. Door de hitte ’s nachts en overdag begon de ontzettend grote hoeveelheid pastasalade zuur te worden en hoe lekker het er toch nog uit zag, we moesten het vanaf nu maar gaan doen met de ontzettend grote hoeveelheid pannenkoeken!

Het Slotermeer bleek veel rustiger dan verwacht, waardoor die etappe snel verroeid werd. Vervolgens kwamen we aan bij de Luts, een heel smal riviertje waar elke roeier gefrustreerd doorheen ploetert. Het is namelijk te smal om normaal te blijven roeien en uitstekende takken zijn eerder normaal dan een uitzondering. We hebben helaas erg lang gedaan over deze etappe, maar lieten ons niet kennen en zetten een goede vaart in richting de volgende drie meren die overgeroeid moesten worden. Aan de etappe leek geen einde te komen, maar eenmaal bij het einde misten we bijna de wissel doordat de landploeg te laat klaarstond. Gelukkig gingen de wissels ondertussen heel soepel, in een paar tellen was het team uit de boot en de volgende erin. De grote meren waren geweest, dus de zwemvesten mochten eindelijk uit: veel fijner roeien! Heel stom, want we waren vergeten dat die zwemvesten om moesten blijven tot de stempelpost van Stavoren, dit zou een kwartier straftijd betekenen.. Als een gek zijn we met het busje naar Stavoren gereden, achter de Axolotl aan, waar ze 250 meter voor het stempelpost op ons wachtten. Na veel binnendoorweggetjes, rennen en zoeken, vonden we onze boot en gooiden we snel de zwemvesten naar de roeiers en de stuur. De tien minuten wachten was het uiteindelijk waard, want we voorkwamen de kwartier straftijd.

De ochtend, die absoluut niet als een ochtend voelde, vloog zo ook weer voorbij. Terwijl we weer een aantal etappes later in het zonnetje zaten te wachten tot de boot bij het wisselpunt aankwam, begon ineens de stress toe te slaan. We hadden alle afstanden en tijden bijgehouden en het bleek dat we 15 uur gedaan hadden over ongeveer 140 kilometer. Dat betekende dat we nog 9 uur hadden voor 12 etappes van in totaal 70 kilometer, met vermoeide benen en een volle zon in het gezicht. Een schema hebben we de gehele tocht niet gehad en niet aangehouden, heel relaxed want dan loop je altijd op schema. Toch hadden we een doel: het kruisje behalen en dus binnen 24 uur finishen. Al die moeite mocht niet voor niets zijn! We besloten vanaf dat moment, dat we elke etappe onszelf leeg zouden trappen. Hoe moe we nu dan ook al waren, het was toch bijna het einde. Bovendien mochten we geen stuurfout, langzame wissel of materiaalpech meer krijgen, iedereen was ineens vol gefocust op het laatste lange traject naar de finish.

Hoe dichter bij de finish, hoe meer de verbaasde gezichten van langs de kant gingen aanmoedigen. We bleven die tijd goed in de gaten te houden en bij de een na laatste etappe was het vrijwel duidelijk dat we dat kruisje binnen gingen halen! Na de laatste wissel reden we zo snel mogelijk naar Wetterwille om die finish niet te hoeven missen. Ruim op tijd ging onze boot om 18.25 over de finish, een uur achter het team in de Ombra! We hadden in 22 uur en 12 minuten onafgebroken de 208 kilometer langs de welbekende steden van Friesland afgelegd, wat een prestatie! Maar niet alleen dat was een prestatie, we hadden allemaal de nacht doorwaakt, de pannenkoeken waren opgegaan en de bus had een deuk door een boom die in de weg stond. Welverdiend aten we onze oranjekoek op, vergeleken onze blaren en reden we met de laatste restjes energie terug naar Groningen. Volgend jaar zijn we er zeker weer bij!!