EJD Heineken Roeivierkamp 2012
za 10 - zo 11 mrt 2012Bob van der Steen
Toch wel een van de mooiste wedstrijdweekenden, was ons van te voren verteld. Het ontzettend mooie weer maakte het helemaal een feest om de Heineken te mogen starten.
Zaterdagmiddag maakten we ons klaar voor de eerste race: de 2,5 km. Eenmaal bij de start aangekomen, was het nog even wachten op de (inmiddels beruchte) Franse ploegen, maar toen ook deze eindelijk gearriveerd waren, kon de race van start gaan. Onze stuur had ons van te voren goed geïnstrueerd hoe we precies zouden gaan starten en dit pakte goed uit. Ze kon de eerste bocht heel mooi strak insturen (en de rest van de baan trouwens ook). Al snel kwamen we de Franse ploeg tegen. Het inhalen verliep vrij makkelijk, dat wil zeggen dat we nauwelijks harder hoefden te trappen om er snel voorbij te zijn. Geanne moest nog wel haar best doen om de Franse stuur duidelijk te maken dat hij aan de kant moest gaan.
We konden daarna eigenlijk best lekker doorroeien en na ongeveer 1,5 km kwamen we steeds dichter bij Saurus. Ook hier gebaarde Geanne wild naar de stuur dat ze opzij moest gaan. Aan haar verzoek werd geen gehoor gegeven. “Oké meiden, ook in de buitenbocht kunnen we ze wel voorbij!”. Dat deden we. Daarna was het doorstomen tot de finish in zicht was. De eindsprint was duidelijk beter, vergeleken met onze eindsprint op de WinterWedstrijden van 2 weken geleden.
Toen we gefinisht waren, maakten we ons op voor de 250m sprint die meteen zou volgen. Hoofden leeg: nieuwe race! We hadden ook geen idee hoe hoog of laag we geëindigd waren met de 2,5 km, dus veel was er ook niet over te zeggen, behalve dat het voor ons gevoel wel oké ging.
De 250m ging minder goed dan we hadden gehoopt. We startten goed, maar al vrij snel werd het rommelig. Dat we onderweg ook nog een balletje raakten (hier is een prachtige foto van) maakte het niet beter. Enigszins teleurgesteld finishten we, maar toen we de razende reporters van de kant hoorden zeggen dat we hadden geblikt op de 2,5 km, was de vreugde groot! Eenmaal op Skøll hoorden we dat we met 0,7 seconden verschil 2e waren geworden op de 250m.
Zondagochtend lagen we klaar om de 750m tegen Skøll (de nummer 2) te roeien. Skøll startte net iets eerder dan wij, maar onze start ging goed! We vlogen erin en zouden Skøll wel eens even laten zien dat wij ook best een beetje kunnen sprinten. Na de start werd het een beetje rommelig, maar na een aantal halen zaten we goed samen en liepen we in. Na de finish dachten we dat we net 2e waren geworden, maar later bleek dat we toch hadden geblikt! Dat was echt gaaf en met een goed gevoel en 14 seconden voorsprong op nummer 2, konden we ’s middags beginnen aan de laatste afstand, de 5km. Om een eventuele herhaling van de taferelen van de zaterdag te voorkomen, had Geanne van te voren de woorden “va te faire foutre” uit haar hoofd geleerd. Mochten we de Franse ploeg weer tegenkomen, dan kon ze hen in ieder geval duidelijk maken dat ze moesten “oprotten”.
We gingen de 5km lekker van start en al vrij snel kwamen we in een mooi ritme. Na ongeveer 2km kwamen zaten we heel dicht achter Skøll en vlak voor de Rozenoordbrug werd er enorm veel geschreeuwd vanaf de kant. Rogier Blinks gebrul kwam er bovenuit en werd gehoord door onze stuur (nogmaals bedankt, Rogier!). “Light haal dames, ik wil NU een light haal!” aldus Geanne, die begreep dat ze hier de binnenbocht moest zien te krijgen en Skøll dus aan de
andere kant moest inhalen. “En nu 20 halen STRONG voor ROGIER!!” schalde het door de cox. Wij trapten flink aan om vanuit light haal weer op snelheid te komen en kort daarna waren we Skøll voorbij. De laatste kilometer tot de finish was zwaar. Toen we eenmaal gefinisht waren, klonk er voorzichtig gejuich. We hebben de Heineken gewonnen!! Wát een mooi weekend... En wat een geweldige stuurkunsten heeft onze Geanne!
EJD.
Zaterdagmiddag maakten we ons klaar voor de eerste race: de 2,5 km. Eenmaal bij de start aangekomen, was het nog even wachten op de (inmiddels beruchte) Franse ploegen, maar toen ook deze eindelijk gearriveerd waren, kon de race van start gaan. Onze stuur had ons van te voren goed geïnstrueerd hoe we precies zouden gaan starten en dit pakte goed uit. Ze kon de eerste bocht heel mooi strak insturen (en de rest van de baan trouwens ook). Al snel kwamen we de Franse ploeg tegen. Het inhalen verliep vrij makkelijk, dat wil zeggen dat we nauwelijks harder hoefden te trappen om er snel voorbij te zijn. Geanne moest nog wel haar best doen om de Franse stuur duidelijk te maken dat hij aan de kant moest gaan.
We konden daarna eigenlijk best lekker doorroeien en na ongeveer 1,5 km kwamen we steeds dichter bij Saurus. Ook hier gebaarde Geanne wild naar de stuur dat ze opzij moest gaan. Aan haar verzoek werd geen gehoor gegeven. “Oké meiden, ook in de buitenbocht kunnen we ze wel voorbij!”. Dat deden we. Daarna was het doorstomen tot de finish in zicht was. De eindsprint was duidelijk beter, vergeleken met onze eindsprint op de WinterWedstrijden van 2 weken geleden.
Toen we gefinisht waren, maakten we ons op voor de 250m sprint die meteen zou volgen. Hoofden leeg: nieuwe race! We hadden ook geen idee hoe hoog of laag we geëindigd waren met de 2,5 km, dus veel was er ook niet over te zeggen, behalve dat het voor ons gevoel wel oké ging.
De 250m ging minder goed dan we hadden gehoopt. We startten goed, maar al vrij snel werd het rommelig. Dat we onderweg ook nog een balletje raakten (hier is een prachtige foto van) maakte het niet beter. Enigszins teleurgesteld finishten we, maar toen we de razende reporters van de kant hoorden zeggen dat we hadden geblikt op de 2,5 km, was de vreugde groot! Eenmaal op Skøll hoorden we dat we met 0,7 seconden verschil 2e waren geworden op de 250m.
Zondagochtend lagen we klaar om de 750m tegen Skøll (de nummer 2) te roeien. Skøll startte net iets eerder dan wij, maar onze start ging goed! We vlogen erin en zouden Skøll wel eens even laten zien dat wij ook best een beetje kunnen sprinten. Na de start werd het een beetje rommelig, maar na een aantal halen zaten we goed samen en liepen we in. Na de finish dachten we dat we net 2e waren geworden, maar later bleek dat we toch hadden geblikt! Dat was echt gaaf en met een goed gevoel en 14 seconden voorsprong op nummer 2, konden we ’s middags beginnen aan de laatste afstand, de 5km. Om een eventuele herhaling van de taferelen van de zaterdag te voorkomen, had Geanne van te voren de woorden “va te faire foutre” uit haar hoofd geleerd. Mochten we de Franse ploeg weer tegenkomen, dan kon ze hen in ieder geval duidelijk maken dat ze moesten “oprotten”.
We gingen de 5km lekker van start en al vrij snel kwamen we in een mooi ritme. Na ongeveer 2km kwamen zaten we heel dicht achter Skøll en vlak voor de Rozenoordbrug werd er enorm veel geschreeuwd vanaf de kant. Rogier Blinks gebrul kwam er bovenuit en werd gehoord door onze stuur (nogmaals bedankt, Rogier!). “Light haal dames, ik wil NU een light haal!” aldus Geanne, die begreep dat ze hier de binnenbocht moest zien te krijgen en Skøll dus aan de
andere kant moest inhalen. “En nu 20 halen STRONG voor ROGIER!!” schalde het door de cox. Wij trapten flink aan om vanuit light haal weer op snelheid te komen en kort daarna waren we Skøll voorbij. De laatste kilometer tot de finish was zwaar. Toen we eenmaal gefinisht waren, klonk er voorzichtig gejuich. We hebben de Heineken gewonnen!! Wát een mooi weekend... En wat een geweldige stuurkunsten heeft onze Geanne!
EJD.
