In Portugal lijkt het wel alsof je elke dag iets bijzonders meemaakt. Kilometers maken in een kapotte bus, een dronken biba met een harmonica, elke dag een nieuwe grens aan de vriendelijkheid van de locals, mensen die naar het verkeerde vliegveld reizen en veel meer, maar laat ik beginnen bij het begin.

Na de trein, het vliegtuig, de metro en de trein werden we op het station opgewacht door Pedro en Nuno (6e op het afgelopen WK en nu met de hulp van Mark op weg naar London) en hun busje. Dit busje, door hun omschreven als “the machine”, maakte een gesprek tijdens de rit onmogelijk door zijn luide gebrul. Maar duidelijk werd dat dit ons vervoermiddel moest zijn de komende twee weken. Gelukkig was hij lekker ruimtelijk omdat alles wat je niet nodig had om te rijden er in ontbrak, zoals gordels en hoofdsteunen.

Eenmaal bij de villa bleek dat we met een heel oud landhuis te maken hadden dat volledig gerenoveerd was tot hippe villa. Tot onze beschikking staan 5 slaapkamers, 5 badkamers, 2 woonruimtes, een biljartruimte, een ‘spelruimte’ en een volledig uitgeruste keuken met vaatwasser en wasmachine. Naast al dit moois hebben we een zwembad en een tennisbaan in de tuin en een gashaard in de eerste woonkamer. Genieten dus! Het leek allemaal ideaal maar dezelfde avond nog ging onze bus kapot en zijn we door met een vriendelijke dame mee te rijden terug bij de villa gekomen. Met een horizon vol lampjes van hoog tot laag zijn we gaan slapen, benieuwd naar wat het eerste licht voor ons in petto zou hebben.

De volgende dag begon met een goede ochtendwandeling naar de rivier om vervolgens de rest van de ochtend het nodige stelwerk te verrichten. De bus was gedeeltelijk gereanimeerd en kon gestart worden door hem van een helling af te laten rollen. De truc was dus om hem steeds bovenaan een helling te parkeren, tussendoor afslaan zorgde voor duwwerk. Die middag hebben we onze eerste echte training gedraaid in een 8+ die alleen bakboord aangeriggerd kon worden en met een set riemen waarvan er maar 6 écht goed zijn…. Maar het was fantastisch om voor het eerst te roeien op de spiegel die de Douro heet, met 18 graden en zonneschijn.

Die avond stierf onze bus een tweede dood en deze keer dachten dat we het echt gedaan was met het oude beestje. Echter waren we moet stomheid geslagen toen een stuk of 4 Portugezen, die geen woord Engels spraken, uit de omliggende huisjes kwam om naar de bus te kijken. Een paar tellen later was de gereedschapskist erbij gepakt en stond onze motorkap open en voor we het door hadden zat er een nieuwe accu in en begon de bus weer te brullen. Inmiddels waren Pedro en Nuno ook ter plaatse en ze vertelden ons dat deze mensen hun accu over twee dagen weer nodig hadden. Wat een vertrouwen en wat een vriendelijkheid! Helaas stierf de bus een kilometer verder zijn derde dood, we hebben hem daar achtergelaten en zijn de volgende dag een paar kilometer heuvel af terug naar het dorp gerold door te remmen met de koppeling. Uiteraard hadden we alle gordels die in de bus zaten bij die onderneming gewoon om.

Vandaag hebben we de bus weer werkend, daar is een garage voor nodig geweest. Voor de zekerheid hebben we ook maar een auto gehuurd. We hebben ook een extra huisje bij de villa gekregen omdat de eigenaar ook een bijzonder vriendelijke local is. We hebben trouwens ook nog geroeid, de coaches zijn tevreden, de roeiers moe maar voldaan en de boten gaan steeds harder. Dan resteren nu nog de verhalen over een dronken biba en de verkeerde vliegvelden, maar als u dat niet binnenkort te horen krijgt kunt u er altijd later naar vragen!