Toen ik gisterochtend wakker werd, bleek het nog steeds zo te zijn dat ik naar de Olympische Spelen ga. Geen droom, maar werkelijkheid.

Het is moeilijk te omschrijven hoe ik woensdag precies beleefd heb. Voor de wedstrijd was ik wel enorm zenuwachtig. Meer dan ooit. Nadat we 's ochtends nog een stukje hadden gevaren werd het beter, het warmvaren was gewoon echt goed. Het gevoel dat we het compleet in eigen hand hadden kwam boven. Als wij doen wat we kunnen gaan we naar Peking. Een ander soort druk, maar wel een betere.

Ik merkte ook dat dat gevoel langzaam door de ploeg kroop. De laatste 15 minuten voor we het water opgingen was de sfeer opeens verrassend ontspannen. We keken elkaar eens goed in de ogen en wisten dat we het gingen doen.

Voor mijzelf had ik nog de 5 olympische ringen en de naam van chun(onze stuurman die in 2006 vlak na de WK overleed) Als ik dan toch naar beneden kijk dan kan ik maar beter iets motiverends zien. Tijdens de race heb ik er niks aan, maar zeker in het oproeien helpt het me om gefocust te blijven op de belangrijke dingen.

In de laatste bespreking werd Chun ook nog even aangehaald, hem hadden we beloofd dat we naar Peking zouden gaan. De laatste sprint op de 1500m zou voor hem zijn.

Toen het water op, vlak voor de start de shirtjes na de kant, zodat we echt geen gram meer dan nodig aan boord zouden hebben. Dit ging dermate klunzig dat de helft in het water belandde. Normaal erger ik me dood aan dit soort dingen, maar nu ontspannen en met een glimlach. Je merkte dat de ploeg er klaar voor was.

De start: wat duurt het lang voordat het licht op groen sprong en door de schuine tegenwind lagen we ook nog een beetje scheef. Niet nu, geen gestuur in deze start is een van mijn laatste gedachtes geweest.

GROEN!!!! duwen, lang water vast, meer meer. Ja we schuiven, de eerste winst is gepakt. Nu de doorstart, de Russen komen terug, maar wij roeien lekker weg.

Op naar de 250m, daar onze eerste push, investeren en ritme maken, de klappen worden langer en massiever, ja we schuiven langs de Russen.

We zijn al bijna bij de 700m. Daar gaan we opnieuw, ik voel me sterk, de vorm is goed. Ik ga zometeen op de push zo hard trappen. Daar komt die en wat blijkt: ik niet alleen, 16 benen gaan hard naar beneden en voor we het weten liggen de Russen een halve lengte extra achter.

Ik voel dat ik nog steeds kan gaan, waar ik in andere races het vaak hier moeilijk hebben. Daar genoot ik echt van, meer nog dan van de voorsprong. Het gevoel dat je kan blijven gaan is gewoon echt geil.

Volgende push en we hebben een lengte. Hoe kan het dat de Russen niks doen. 1450m de eindsprint, voor chun richting Peking. Het worden 10 hele harde halen, maar vrij snel daarna merk je dat we anders gaan roeien. Vroeg de bladen eruit, geen fouten maken, niet snoeken. De laatste 250m in, ik denk je kan geen lengte in 250m in een acht. De russen lopen iets in.

De laatste halen zie ik de slag van de Russen omkijken, hij geeft het op. We hebben het gehaald!

Ik, Rogier ga naar de Spelen. Ik heb het vaak geroepen, maar nu het zo is, voelt het echt apart. Nu ik ga wil ik meer, ik wil zo'n stukkie ijzer!!!