LM2-...
Paul Drewes
20-3-2008
Afgelopen weekend, zaterdag 15 maart, werd de Olympische Vier bekend gemaakt door Susannah. Voor mij was er geen plek. Einde droom! Ik kan moeilijk beschrijven hoe ik me toen voelde, maar mijn wereld stortte in. Ik weet heus wel dat er veel ergere dingen bestaan op de Wereld, als je kijkt naar de shit in Tibet (China) bijvoorbeeld alleen al, daar zou ik nota bene heen gaan. Mijn hart deed echter echt enorm pijn bij dit besluit van Susannah. Duizenden uren roeien, nog veel meer kilometers, alles lijkt voor niks op dat moment. Drie kwartier lang heb ik huilend boven bij het Bosbaan Restaurant naar het water gestaard...waar ik op dat moment een gruwelijke hekel aan had.
Het enige wat ik op dat moment kon doen was de beslissing respecteren, mee eens was ik het zeker niet.
Ik ben nu een kleine 6 dagen verder. Heb alles een beetje op een rijtje geprobeerd te zetten. Samen met Sonja, mijn ouders, Roeland (ook uit de vier gekickt), oude coaches en vele vrienden heb ik dit dilemma besproken. Stoppen kwam geen moment in me op. Alleen al het feit dat ik deze winter enorme inspanningen heb verricht om beter te worden, worden niet door één moment weggevaagd. De vraag is: wat rest er nu...
Roeland en ik horen in de vier. Waarom? Omdat wij goed, hàrd, kunnen roeien en de vier technisch beter maken, er moet immers goud gewonnen worden. Feit blijft dat we beide nu zowel spreekwoordelijk als fysiek met de rug tegen de muur staan. Invloed op het Olympische nummer is er niet. Dan maar heel hard trainen om in de lichte twee te laten zien dat we beschikken over; kracht, doorzettingsvermogen, techniek en race vaardigheid. Alleen met deze zaken kunnen we de coach en ook de roeiers van de huidige vier overtuigen. Moeilijk zal dat zeker zijn, maar goud winnen is nooit makkelijk geweest. Zes weken lang snoeihard trainen, alvorens de eerste Wereldbeker begint. Daar winnen in het lichte twee veld. Dan moeten we wel een kans krijgen. De weg naar Beijing is nog lang, het vliegtuig is nog niet vertrokken.
Roeland en ik zijn een team van twee roeiers die f*cking graag naar de Spelen gaan om daar goud te winnen. We gaan in de twee laten zien dat we daar thuishoren!
Het lijkt wat onpersoonlijk, maar alle steun van iedereen waardeer ik enorm. De Spelen leeft, bij jullie en mij, iets waar ik enorm blij mee ben. Zonder dat wederzijdse respect, vertrouwen, steun en liefde voor de sport, overleef ik niet in zulke zware kloten situaties. Dank!
Paul, nog steeds op weg naar Beijing!
Afgelopen weekend, zaterdag 15 maart, werd de Olympische Vier bekend gemaakt door Susannah. Voor mij was er geen plek. Einde droom! Ik kan moeilijk beschrijven hoe ik me toen voelde, maar mijn wereld stortte in. Ik weet heus wel dat er veel ergere dingen bestaan op de Wereld, als je kijkt naar de shit in Tibet (China) bijvoorbeeld alleen al, daar zou ik nota bene heen gaan. Mijn hart deed echter echt enorm pijn bij dit besluit van Susannah. Duizenden uren roeien, nog veel meer kilometers, alles lijkt voor niks op dat moment. Drie kwartier lang heb ik huilend boven bij het Bosbaan Restaurant naar het water gestaard...waar ik op dat moment een gruwelijke hekel aan had.
Het enige wat ik op dat moment kon doen was de beslissing respecteren, mee eens was ik het zeker niet.
Ik ben nu een kleine 6 dagen verder. Heb alles een beetje op een rijtje geprobeerd te zetten. Samen met Sonja, mijn ouders, Roeland (ook uit de vier gekickt), oude coaches en vele vrienden heb ik dit dilemma besproken. Stoppen kwam geen moment in me op. Alleen al het feit dat ik deze winter enorme inspanningen heb verricht om beter te worden, worden niet door één moment weggevaagd. De vraag is: wat rest er nu...
Roeland en ik horen in de vier. Waarom? Omdat wij goed, hàrd, kunnen roeien en de vier technisch beter maken, er moet immers goud gewonnen worden. Feit blijft dat we beide nu zowel spreekwoordelijk als fysiek met de rug tegen de muur staan. Invloed op het Olympische nummer is er niet. Dan maar heel hard trainen om in de lichte twee te laten zien dat we beschikken over; kracht, doorzettingsvermogen, techniek en race vaardigheid. Alleen met deze zaken kunnen we de coach en ook de roeiers van de huidige vier overtuigen. Moeilijk zal dat zeker zijn, maar goud winnen is nooit makkelijk geweest. Zes weken lang snoeihard trainen, alvorens de eerste Wereldbeker begint. Daar winnen in het lichte twee veld. Dan moeten we wel een kans krijgen. De weg naar Beijing is nog lang, het vliegtuig is nog niet vertrokken.
Roeland en ik zijn een team van twee roeiers die f*cking graag naar de Spelen gaan om daar goud te winnen. We gaan in de twee laten zien dat we daar thuishoren!
Het lijkt wat onpersoonlijk, maar alle steun van iedereen waardeer ik enorm. De Spelen leeft, bij jullie en mij, iets waar ik enorm blij mee ben. Zonder dat wederzijdse respect, vertrouwen, steun en liefde voor de sport, overleef ik niet in zulke zware kloten situaties. Dank!
Paul, nog steeds op weg naar Beijing!
