Bloed (en blaren), heel veel zweet en nog meer tranen ...alles de moeite waard gebleken, want de ticket naar RIO is binnen!!

Maar wat een toernooi....dit wens je geen atleet toe om langs deze route je te moeten kwalificeren voor de Olympische spelen. Het was gekkenwerk! Ik heb nog nooit zo veel spanning gevoeld....de uren voor de finale waren killing!
Veel tranen, teleurstelling, boosheid, onbegrip, machteloosheid: alles was aanwezig toen we vorig jaar de ticket misgrepen in Frankrijk. Maar daar heb je alleen maar iets te winnen vergeleken met zo'n 'de laatste kans', waar er alleen nog iets te verliezen is....althans zo voelt dat. De enige kans nog om na 9 jaar keihard zwoegen door studie, selecties, toernooien, (mentale) blessures heen, na veel opofferingen zoals gemiste verjaardagen, huwelijken en ander social life-events: deze investering te bekronen met een ticket naar het droomdoel.
En ik was in SHOCK...als datgene ook lukt wat je beoogde. Ook al wist ik dat na de goede resultaten op de WC en EK we thuishoren op de OS. Maar je moet het dan ook nog maar gaan waarmaken op het meest zenuwslopende toernooi dat er bestaat. Want IEDEREEN staat op scherp en IEDEREEN lijkt ineens even goed....En dat bevestigde de meeste heats herkansingen en finales! Als het mes op de keel staat, kan je toch ineens meer zo blijkt....

Maar het is gelukt!
We hadden een ijzersterke opening en de 2e 500m konden we dit aardig vasthouden. Eenmaal over de 1000m werd het samen roeien allemaal wat lastiger. De investering van de 1e 1000m, gaf wat technisch mankementen en daarmee collectief verval. En de 2e km voelde daardoor oneindig, zeker toen de Roemenen ons wisten te passeren, begonnen ook de zenuwen merkbaar te worden. Ondanks dat bleven we er keihard voor knokken, het hoeft er niet mooi uit te zien zolang het doel maar wordt bereikt moet je maar denken. Naderhand de reactie van de Titus (coach).....''ik heb jullie nog nooit door verschrikkelijk slecht zien roeien, maar wat waren jullie hard aan het knokken'' (gelukkig valt er nog wat te verbeteren)

<<"Als je doet wat je kunt, krijg je wat je verdiend" >> was ons motto van dit toernooi.

Opluchting....en wéér die tranen (maar nu weer een keer van geluk), blijdschap, ontlading.....wat is dit GAAF!!!

De topsport is hard: het kan 2 kanten op vallen zoals in het geval van Marloes, maar ook de Belgische lichte dubbeltwee of boten die op .tienden/ honderdsten de ticket mislopen, talenten zoals Broenink (skiffeur 4e in Luzern WC2) die te laat de kans krijgen/grijpen, de Mudas die helemaal geen kans kregen, of de marathonloper die weer de ticket misgrijpt op enkele sukkelige secondes: de OS zijn geen vanzelfsprekendheid, je moet er keihard voor werken maar het geluk moet soms/vaak ook aan je zijde staan om het te behalen. De topsport is echt hard....
De grens tussen blijdschap en verdriet is in deze fase/ in deze wereld flinterdun. En helaas verlies je vaker dan dat je wint.

Dank voor alle support, succeswensen, kaartjes, leuke berichtjes en felicitaties!!

En we zijn er nog niet, want we gaan voor die medaille! De competitie is bruut zoals we dat zagen tijdens de WC2 in Luzern. Dus we gaan weer hard aan de bak om een nog betere en sterkere ploeg te worden.

THE GAME is ON!!!