En toen waren er tranen... veel tranen...want de teleurstelling was groot, heel groot.
Geen kwalitificatie...hoe heeft dit kunnen gebeuren...de Russen en de Britten stoomde ons voorbij...hoe heeft dit kunnen gebeuren....we lagen lang op koers....hoe hebben we DIT laten gebeuren?

Zo machtig en overtuigend als de voorwedstrijd verliep...zo'n deceptie was de finale
.
Een slechte race...niet gedaan wat we konden...niet gedaan wat ik kon....geen kwalificatie...de brok in de keel was groot in de weken die volgden...dit was een zeer pijnlijke ervaring. Pijn die nog enkele maanden zou blijven hangen...geen kwalificatie.

De gedachte die lang bleef hangen: "Heb ik nu voor deze race de afgelopen 3 jaar de ballen uit mijn lijf getraind...?

Echter...opgeven is geen optie. Wijze en stimulerende woorden komen je tegemoet. - "liever nu zo'n race dan straks op de OS" - "zet de teleurstelling om in motivatie"- ''train hard en pak wat je verdiend!" - "Gebruik deze ervaring om er sterker uit te komen als ploeg"-

Het olympisch seizoen is van start...de eerste weken verliepen wat rumoerig binnnen de KNRB. Gelukkig binnen boordselectie begonnen we met volle overgaaf aan de laatste fase naar de OS...waarbij er een belangrijk tussenstation gepasseerd moet worden. De rust is inmiddels wedergekeerd. De strategieën liggen op tafel. De vrouwenacht is prioritering en er komt een reserve 2- naast te liggen. We zijn met 12 meiden, en moeten terug naar 10. Dit wordt halverwege januari bekendgemaakt. De Hel van het Noorden, de NKIR, de fysiologische testen en het selectiekamp zijn de momenten die gaan bepalen 'who is in and who is out.' Aan mij de taak om de progressie en stabiliteit van vorig jaar vast te houden. Dan weet ik dat ik de vrouwenacht thuis hoor.

En ik kan zeggen, we zijn al sterker uit de strijd gekomen. Het is voelbaar hoe ieder hard, en met meer overgaaf aan het trainen is. Wij horen thuis binnen die top 7 van wereld, op de OS! Niet de kwalitificatie, maar de OS is ons doel!

Klaar voor de start...we'll go to RIO!