Na een voorbereiding van enkele weken was het dan eindelijk zover. De weersvoorspellingen waren eerder nog somber, maar naarmate de tocht naderde werden deze steeds beter en op vrijdag was het uiteindelijk zonnig en warm. De eerste groep ging al tegen 12 uur naar Leeuwarden om de boot in orde te maken. De rest maakte in Groningen de pastasalade en kwam pas later richting Friesland.

Toen iedereen in Leeuwarden was aangekomen zat de sfeer er al goed in. We genoten eerst van de uitstekende pastasalade om vervolgens de boot in het water te leggen. Reinier & Chananja, gestuurd door Lieve, vertrokken vervolgens richting de start in het centrum van Leeuwarden. Bij de start aangekomen bleken we één ding verkeerd gedaan te hebben: duwstangen zijn handig om je boot te beschermen tegen aanvaringen, maar slippen met je palen wordt wel onmogelijk. In- en uitstappen wordt dan lastig, tenzij je goed kan verspringen. Kortom, vijf minuten voor de start hebben we als een malle met duct tape de duwstangen verbouwd. Uiteraard was dit het moment waarop de M8-bout (de bout bovenop de dol) in het water viel, waarna we er achter kwamen dat we wél reservepalen, een reservestuur, reserveklikringen en heel veel andere reserveonderdelen hadden; ...maar geen een M8-bout. Gelukkig konden we deze van een andere ploeg krijgen.

Bij het eerste wisselpunt kwamen de heren goed uitgeput uit de boot en namen Rosanne en Annemarie plaats om de volgende etappe af te leggen. Zo gingen we gestaag richting Dokkum, terwijl de nacht begon te vallen. Bij de eerste wisselpunten is het nog erg druk: 99 boten willen binnen korte tijd allemaal op hetzelfde punt doorwisselen. Dit, plus dat het donker is en er een menigte op de wal staat, maakte dat ons groene lichtzwaard een uitstekend baken in de duisternis was.

Na het wisselen was het de beurt aan Linda, Dianne & Maarten om de boot naar Dokkum en terug te roeien. De vaart zat er vanaf het begin goed in en Dokkum werd in no-time bereikt. In Dokkum liep het allemaal niet zo snel meer. Drukte bij de bruggen, een slechte aankomst bij de stempelpost en een onduidelijke route zorgden ervoor dat de snelheid hard achteruit ging. Eenmaal de stad uit werden de benen er weer onder gezet en kwam het wisselpunt snel in zicht. Hierna waren Stefan & Tef en Harmen & Dana aan de beurt. Eerst liep de CompetiCie nog op ons in, maar naarmate de nacht vorderde begonnen we goed warm te draaien en ging het steeds beter. Stefan en Tef wisten in hun eerste etappe zelfs maar liefst 14 boten in te halen. Dat gaf een enorme kick en de sfeer zat er nog helemaal in. Onze chauffeurs, Pieter en Ella, konden dat goed aan den lijve ondervinden: zo “ontspannen” als roeikoppels de boot ingingen, zo stuiterend, vloekend, en gillend van de adrenaline kwamen ze de boot weer uit.

De tegenslagen waren echter nog niet voorbij. Na het last minute regelen van de duwstangen bij de start, hield de camper er mee op. De motor had de geest gegeven, dus de camper hebben we midden op de weg moeten laten staan, deze konden we later pas weg slepen. Gelukkig kwam het broertje van Stefan op dat moment kijken en had hij een auto mee, waardoor we zonder grote problemen de tocht konden vervolgen.

In Sneek werd het weer even spannend. Eerst hield onze navigatietelefoon er tijdelijk mee op. Vervolgens, nadat Lieve’s “Nu light haal!” bruut overstemd werd door Stefan’s en Tefson’s “Nee! Inhalen!”, was daar ineens een dukdalf na de brug waartegen de Ombra abrupt tot stilstand kwam. Wonder boven wonder was er geen schade en konden we, na het vragen van de weg aan omstanders, verder door de wateren van Sneek. Wel moesten we daar nog even op volle kracht houden, omdat de roeiboot vóór ons ineens dwars op het kanaal lag...

Toen het weer licht werd, en de meren soepeltjes overgestoken waren (al is een zwemvest niet de meest ideale roei-outfit) begonnen langzamerhand de blaren echt te komen. Hier lieten we ons natuurlijk niet door hinderen. We wisten allemaal van tevoren: teken je voor de elfstedenroeimarathon, dan teken je voor de blaren, de pijn, het bloed en een nacht doorhalen. Dat neemt uiteraard niet weg dat sporttape erg fijn is om de blarenpijn te verlichten (hoewel Maarten het daar niet mee eens is).

Ook kwamen we er 's ochtends vroeg achter dat er een Orca Mix team ongeveer even hard ging als wij. Bij ieder wisselpunt lag die boot namelijk vervelend in de weg. Het werd gedurende de zaterdag dan ook een onderlinge strijd tussen ons en die boot van Orca. Verder brak de zon goed door en werd het lekker, hoewel erg warm, roeiweer. Helaas leidde dat ook tot in-de-weg-varende pleziervaart, waardoor menig roeikoppel zich moest inhouden om niet op andere boten in te roeien. Tegen de tijd dat we in Harlingen aan kwamen leek Orca aan ons ontsnapt te zijn. Maar in het redelijk korte stuk tussen Harlingen en Franeker hebben Maarten en Dianne de volledige voorsprong terug gewonnen. Toen wij ook nog eens sneller wisselden lagen we ineens voor op Orca. Helaas ging de volgende wissel iets minder soepel en ging Orca ons daar weer voorbij.

Tegen de laatste etappes was de Orca boot verder aan het uitlopen. Bij de laatste wissel leek het erop dat Orca ver voor ons zou eindigen. Maar Stefan & Tef gingen in de laatste etappe nog even helemaal los, onder de aanmoediging en stuurkunsten van Linda, die niet schroomde andere boten duidelijk te maken dat ze niet in de weg moesten gaan varen (“HE DAAR, MOVEN!!!”). Uiteindelijk finishten ze vlak na Orca en na het opvragen van de tijden bleek dat Orca slechts 28 seconden sneller was. Desalniettemin zijn we zeer tevreden over het resultaat: 21 uur en 16 minuten na de start waren we binnen en hadden we er 210 km op zitten.