Szia! (hoi! in het Hongaars),

Eindelijk kon ik dan! Na een aantal weken doortrainen was het dan zo ver en zaten we woensdag in de auto richting Dortmund om daar het vliegtuig te pakken rechtstreeks naar Budapest en dan met de bus (200km) naar Szeged. Zoals de meeste wel weten ging het fysiek de afgelopen weken wat minder, maar met de extra rust voelde ik me de afgelopen dagen weer een stuk beter. De laatste trainingen verliepen weer makkelijker dus het vertrouwen nam toe op een mooi resultaat! Overigens voelde de hele uitzending als het cadeautje voor het mooie en verrassende seizoen, dus op zich kon het niet meer stuk wat ik ook zou presteren in Szeged, maar de drang en wil naar meer is er altijd! Dus ik had ontzettend veel zin om naar het WK te gaan!

Woendag 11 aug.:

De reis naar Szeged was soepel verlopen (woensdagochtend om 4.00am vertrokken richting Dortmund airport , geen problemen gehad, moesten wel even wachten op het vliegveld op een aantal andere roeiers maar rond een uur of 3 waren we eindelijk op de baan. Alles was nieuw en verrassend voor ons, dus de mondjes vielen open bij alles wat we zagen haha.. De organisatie van de FISU verliep helaas niet zo soepel, veel onduidelijkheid over inschrijving, accreditatie (erkennen van deelnemers/coaches), dingen die nog betaald moesten worden etc., voor de coaches was er veel nog niet geregeld, overal konden we wel hoe of wat of waar voor zetten met grote vraagtekens en veel vragen waren/bleven nog onbeantwoord. Gelukkig waren de mensen van organisatie erg vriendelijk en behulpzaam. En wij Nederlanders nemen natuurlijk geen blad voor onze mond dus veel kon uiteindelijk wel snel geregeld worden (vaak buiten de regels om hehe). Dus zo konden Karin en Sigrid uiteindelijk na veel moeite en wat extra geld op tafel wat fietsen regelen (waren maar 20 stuks voor het toernooi) voor het hele weekend.
Ik wilde in ieder geval snel naar de boot, kijken of alles nog in orde was en snel een stukje varen omdat de moeheid al wat toesloeg na een lange dag reizen.

Eenmaal bij de boot sloeg de wanhoop even toe toen ik, nadat ik de boot had uitgepakt, lakstukjes in mijn handen had. Uiteindelijk viel de schade mee (wat je meevallen kan noemen, want schade is gewoon niet goed!), maar meevallen in de zin van dat het boven waterlevel was en dus niet direct reparatie nodig was (uiteindelijk heeft Ruud Pepping het nog kunnen maken zondag, omdat hij voor de Canadezen ook in Szeged was in dienst van Hudson (lees verslag ‘Be a Shark’ over zijn werk bij Hudson)). De schade zit aan de punt, twee stukjes uitgeslagen waarschijnlijk tijdens het overladen in België. De bladen hadden de reis ook niet schadevrij overleefd (ondanks dat we ze ingepakt hadden), dus ik heb geen idee wat er allemaal in België is gebeurd, maar blijkbaar moeten we de volgende keer de boot en bladen ook in watten inpakken haha.

Maar goed....een half uur later kon ik de boot even wegen en het water op. Hij was wo 14.05kg, min. 14.10kg moet de boot zijn, donderdag hadden we het voor de zekerheid ook nog even nat gewogen en was ie 14.20kg, beetje kiele kiele dus zouden we er vrijdag voor de zekerheid 200 gram lood instoppen.
Na even 2x op en neer over de baan te zijn geweest (wat overigens super was om daar zo te varen voor de eerste keer en het ging best wel lekker!) met de LW1x Marie-Anne Frenken (wij reisde samen met haar coach Nienke van Zijp naar Szeged) was het wel genoeg geweest voor de dag en zijn we richting de campus/het appartement vertrokken. Daar werden de coaches wel van de roeiers gescheiden, dus ik kwam uiteindelijk bij de W4- en LW1x in een appartement. Ik zag de bui al hangen, veel lachen gieren brullen dus, de arme ik die zo op haar rust gesteld is hehe. Na het eten zijn we gelijk naar bed gegaan.

(even terzijde) Op de campus was er een cafetaria waar we ons avondeten en ontbijt konden nuttigen, daar voor kregen we een speciale knipkaart en de lunch kregen we op de baan, dus dit was goed geregeld en het eten was (naast dat het wel aan de zoute kant was) prima te doen!

Donderdag:

De volgende dag zijn we vroeg gaan trainen, om te wennen aan de starttijden en de warmte een beetje te ontsnappen. Er vertrokken bussen om het half uur of uur om de roeiers en coaches te vervoeren tussen de baan en de campus, en dat werkte goed.
Ik had vandaag weer alle energie om echt te gaan genieten van het feit dat ik mijn eerste WK mocht starten. Veel om me heen gekeken vanuit de boot en vandaag kon ik ook een proefstart maken met het startsysteem en de buzzer. Voor diegene die niet snappen wat ik bedoel: meestal moet je de boot zelf rechthouden t.o.v. van je baan, en wordt alleen de punt vastgehouden door een persoon, maar op deze baan heb je ook een startblok die vanuit het water omhoog komt en de boot op z’n plek houdt. Dit was zeer fascinerend en ik was zo onder de indruk van het systeem dat ik nog 2 seconden nodig had nadat de startblokken omlaag waren gegaan, om te beseffen ik mocht beginne maar ik had wel lol!

Ook deze training voerde ik naast Marie-Anne wat wel lekker ontspannen werkte. Ook even 2x een 250m gevaren en dat ging op zich wel prima. In het starten miste alleen de felheid een beetje, maar ik was ook zo ontspannen en aan het genieten van de baan, het roeien en de omgeving dat ik daar iets minder mee bezig was hehe. Vandaag realiseerde ik me pas echt hoe ontzettend gaaf het is om zoiets als een WK te mogen meemaken! Het werkt ook heel motiverend om volgend jaar nog harder te gaan trainen, nog sterker te worden en er dan net zo imposant eruit te zien als veel skiffeuses uit Oost-Europa haha!... Misschien dat niet, maar ik kreeg wel heel veel kriebels om nog veel meer te willen bereiken in het roeien! Al met al enorm kicke om daar zo te varen en alle roeiers hun ding te zien doen. En dat ik nu al sta te popelen om straks weer in het krachthonk te staan om die spieren verder op te pompen haha!

Die dag zijn we nog even de stad in geweest, zijn we door een lokale cultuurmarkt gelopen en hebben even op een terrasje gezeten om wat sfeer te proeven van de stad Szeged. De rest van de avond lekker rustig aangedaan (en de eerste potjes Ligretto gespeeld, van de vele potjes die nog zouden volgen dit weekend) en vroeg gaan slapen. Want ja.....nog 1 nachtje en dan ging het echt gebeuren!

Wedstrijd: W1X
Aantal tegenstanders: 8
Aantal heats vrij: 2 --> 1e A-Finale, rest herkansing

Gisteren was het emotioneel een teleurstellende race, ik kon het ook slecht relativeren want ja het is opnieuw een wedstrijd en ook al kwam de uitzending als een cadeautje en kon ik al heel blij zijn met het afgelopen seizoen,...ook dit is een wedstrijd waar je goed wilt presteren, waar je vooraan wilt varen, resultaat wilt boeken en niet genoegen neemt met een plek achterin het veld..... Tegenstand was sterk maar dan valt het toch als een bom als je niet de race kan varen zoals je hem kan varen (ook als het fysiek minder is)...want ik kon gisteren beter maar de wanhoop sloeg toch toe vanaf de 1000m. En dan goed nabespreken, uitspreken wat je voelt, wat je beter wilt doen en dat je beter wilt doen en niet genoegen neemt met een B-finale.... moeilijk zou het worden maar de gedreven kop zat erop toen ik aan de start lag vandaag...

En dan....

Nooit verwacht dat het vandaag zo zou aflopen, A-finale wie had dit gedacht!! Ik en mijn coaches in ieder geval niet. Natuurlijk hoopte ik dat het onverwachte zou gebeuren en dat ik bij de top 4 zou eindigen....maar de kans was klein en ik moest een stuk harder varen dan gisteren om dit te realiseren.....en dan toch blijkt veel te kunnen als er maar een goede kop op zit!
(de coaches waren voor zondag al dingen aan het plannen om te gaan doen, want de kans was best groot dat ik vandaag de B-finale zou varen en dat het daarmee klaar zou zijn voor dit seizoen)
Ik lag in baan 2, ten opzichte van de coaches aan de overkant. Het was dan ook even de vraag of ik de 400 en 900meter calls zou kunnen horen, maar ik wist na de 2 trainingen en 1 race wel ongeveer waar dit was, dus ik lag met zelfvertrouwen aan de start. De spanning was veel meer aanwezig dan gisteren, de zenuwen gierden door m’n lijf (want ik wist dat alles nog mogelijk was) toen de landennamen opgenoemd werden. De Brit in baan 4 moest ik in de gaten houden (want die had na mij de langzaamste tijd in de voorronde). Rechts van me lag de Fin die in de voorronde 7.30min had gevaren. Maar de wil was er om er een mooie wedstrijd van te maken, alles er nog uit te pompen wat er nog inzat en vooral een technisch betere race varen dan gisteren (want energie kon ik niet verder verspillen aan slecht roeien). En dan… yes! Een goede start, 20 eroverheen. ..200m iedereen ligt nog bij elkaar , 400m!…druksprint, ik lig puntje-kontje voor de Fin, de Brit was hard weggestart, de Hongaar lag op dezelfde hoogte. De Nieuw-Zeelander lag vooraan samen met de Pool, maar die had ik gisteren gepakt naar 1000m dus ik ging ervan uit dat die zou terugzakken naar het einde van race toe. Mijn focus lag steeds meer op de Fin want die bleef schuin naast me varen. Ineens begint een plekje in de A-finale haalbaar te worden, het vertrouwen neemt toe in de race, het roeien voelt goed, stevig, steady! 900m!…opnieuw een druksprint, blijven draaien, de Fin voor blijven en het gat groter maken was het nieuwe doel ….op dat moment in mijn achterhoofd dat ik in de sprint (laatste 500m) de zwakste zou zijn. ( Vaak genoeg in het seizoen meegemaakt dat ik de laatste 500m niet meer omhoog kon.) Fin blijft er bij hangen, ik lig 3e… Hongaar ligt er nog bij. De Nieuw-Zeelander zakte terug naar de laatste plek, nu lag de volledige focus op de Fin, want die lag voor mij en over die afstand bleef ik controle houden. Fin doet pogingen dichterbij te komen, maar het lukt om met haar mee te gaan. 1500m….spanning neemt weer toe in het lichaam, ik gooi het tempo omhoog en begin met kleine druksprints, elke keer weer tot 10 tellen, sterk zitten, benen eronder, draaien en pijn negeren. Het kon het kon!! De uitputting slaat toe, benen voelen leeg maar ik bleef de Fin voor. Laatste 250meter…de tribune is in zicht, laatste 20 halen, alles op alles zetten want no way! dat ik dit nog zou weggeven. Fin komt heel hard opzetten, ligt halverwege van mij, tempo nog meer omhoog, over mijn lijk dat ze me voorbij gaat! Laatste halen….ze ligt naast me….finish! Ik kijk op naar de coaches,…ze juichen….YES! het was voldoende, ik was door naar de A-finale!
......wat een ochtend wat een race WAUW, het was super gaaf!

Zondag: A-finale! (Resultaat: 6e plek)
Om 10.22 zou ik mijn laatste race varen van dit seizoen...voor de laatste maal genieten van dit WK....

Aan deze wedstrijd wijd ik wat minder woorden, het waren moeilijke omstandigheden op zondag en de race ging niet goed. Harde schuine wind tegen. Ik lag in baan 7 (de banen waren al opgeschoven omdat baan 1 teveel een voordeelbaan was). Ik kwam heel moeilijk uit de start en lag gelijk achteraan. De eerste paar honderd meter kon ik nog redelijk meekomen maar na 500m stuntelen met de golven en de windvlagen was de energie op. Een hel was het wel een beetje (bijna 10 minuten over de 2km gedaan, theoretisch zo’n 500m meer gedaan na normaal), een totaal tegenovergestelde race t.o.v. gisteren. Maar ik kon lachen toen ik over de finish kwam, want het maakte niet meer uit. Ik had gisteren een fantastisch race gevaren en mocht vandaag meedoen aan de A-finale! Ik lag tussen al die toppers en ik heb de tijd van m’n leven gehad dit weekend! Het kon gewoon niet meer stuk na zo’n seizoen!
Daarna was het boot inpakken en begon het ritueel om kleding proberen te ruilen met andere roeiers. Ik kreeg het uiteindelijk voor elkaar om mijn pakje te ruilen voor een South-African pakj. Na praten, lunchen en daarna nog 1 keer een blik werpen op de baan…Wat een wedstrijd, wat een seizoen!

Die dag zijn we nog even de stad in geweest. Laatste keer op het terras, waar we vanaf donderdag elke dag gezeten hadden. Nog een rondje door de stad en daar even lekker uit eten. Er was door de organisatie geen feest georganiseerd en toen hebben de Duitsers het initiatief genomen om het zelf te organiseren voor de roeiers/coaches in een club in het centrum van Szeged. Dus uiteindelijk zijn we vanaf een uur of 9 naar de club gegaan en heb ik met de rest de uittraining gevierd. Dit was super geslaagd! Om 11.00 waren de meeste roeiers en coaches lam en konden we niet meer op onze benen staan dus zijn we richting campus gegaan om nog een paar uurtjes slaap te pakken voordat weer om 06.30 huiswaarts zouden gaan.
Het was een super geslaagde trip! En ik kijk met een grote glimlach terug naar het afgelopen seizoen. Nu even rust en dan straks weer knallen!

Iedereen bedankt voor al het vertrouwen in mij en de support dit weekend en dit seizoen! Zonder jullie aanmoedigingen vanaf de kant dit seizoen en vanuit Nederland dit weekend was ik nooit zo ver gekomen!

@ Ruud en Lilian: Bedankt voor jullie aanmoedigingen vanaf de kant dit weekend en voor het schoonmaken, repareren en veilig terugbrengen van de boot!

En dan mijn laatste en belangrijkste dankbetuiging aan Sigrid en Karin: héél erg bedankt voor dit fantastische seizoen, en alle uren die jullie erin hebben gestoken, zonder jullie was dit nooit gelukt!

Tot oktober!