Nu we hier in Oostenrijk toch alleen nog maar aan het taperen zijn en er eigenlijk vooral goed nieuws is te melden is er weer tijd zat om een verhaaltje te schrijven over de erlebnissen van de Lichte Acht.

Trainingskamp Tilbrug-I vlak na de ARB werd een echt Rocky kamp. Keihard trainen in een 15 jaar oude empacher. 1,5 uur trapjes op en af lopen met een steigerpijp in ons nek (het beste alternatief wat we konden vinden). Op zo'n moment voel je je niet echt meer een topsporter die met een uitgebalanceerd trainingsschema bezig is (een beetje "ga toch krassen, dan win je nog eens wat" gevoel). Hard werden we er wel van, pijn leiden kun je leren. David wilde van ons de ultieme pain-train maken.

Dave was er echter niet meer bij, ook voor hem geld dat een kans op de Spelen voor alles gaat en onze zware collega's plukken nu de vruchten van de frisse wind die Dave door het Nederlandse roeien laat waaien, hoewel ook zij hem af en toe wel zullen haten. Dave heeft ons nog 1 keer scherp gezet voor de Hollandia toen ie toevallig langsslofte tijdens de voorbespreking. In een paar woorden zette hij ons goed uitgedachte raceplan om: "commit to the first kilometer!" oftewel sprinten tot de kilometer en dan zien we het wel weer. Het werkte wel, het haalde ons uit een dip, het leverde een overwinning op en we mochten naar de WK.

Het tweede trainingskamp ging het weer echt puur om het roeien. Een gloednieuwe empacher, betere riemen, en meer rust. De Canadese SB-8 (winnaars van de Grand op Henley) was er om mee te sparren. We werden behoorlijk tot het uiterste gedreven om een beetje bij te blijven bij deze gasten, beetje eerder opbouwen, beetje vals starten en een behoorlijk beetje doortimmeren. Conclusie was dat ze ons eruit starten maar op baantempo net zo hard gaan. Ondertussen vermaakten we ons wel in een woonboerderij in Diessen.

Zo’n Lichte Pikken WK hier in Oostenrijk is natuurlijk wel een bijzonder evenement; slechts eens in de 4 jaar word er een toernooi georganiseerd speciaal voor lichte roeiers. Dat merk je wel in de inschrijvingen: 9 lichte achten lagen dinsdagochtend klaar bij de start, een stuk meer dan in de afgelopen jaren.

En dan de Junioren natuurlijk: hier in het hotel zijn de taferelen tijdens het buffet herkenbaar voor mensen die wel eens in een all-inclusive hotel hebben gezeten in Turkije. De verondersteld minderjarige acne-rijke, 2 meter 10 lange, 100 kilo wegende Roemenen, Wit-russen, Oekrainers staan borden vol met toetjes in te laden en af te voeren terwijl hun coaches zich al zware shag rokend vol aan het tanken zijn aan de bar. Ach, het went. Zelfs de Roemeense evenhoevigen die in veelkleurige lycra jou proberen weg te duwen bij de ingang van de bus

Een dag voordat het toernooi begon is er nog een wissel geweest in de ploeg. Onze originele stuurman die bij de ploeg is gehaald vanwege zijn goede coachende skills is te zwaar en het was zonder amputatie niet meer mogelijk voor hem om de 55 kilo te halen. Het gewicht van de stuurman in niet iets waar je compromissen in maakt, zeker niet bij een lichte ploeg die ook zwaar moet afvallen. Ryan den Drijver werd dus halsoverkop bij de eindborrel van het SB-WK weggeplukt en kon dinsdagochtend met zijn 49 kilo in onze boot plaatsnemen. Wij zijn allemaal gewend aan ongestuurde nummers in het nationale seizoen dus geen probleem voor ons.

Tijdens de start van onze voorwedstrijd tegen Polen, Hongarije, en Oostenrijk (er is gesuggereerd dat wijzelf de loting hadden gedaan) bleek dat al het steigerpijp-zeulen en fietsband power trainingen niet voor niets is geweest. Al na 200 meter een lengte weg bij het veld en we waren behoorlijk bezig om Goulash aan het maken van onze tegenstanders. Toch is het dan lastig om een maximale race te varen als je weet dat je het echt nooit meer gaat weggeven. Goed, die brute 2e kilometer bewaren we dan wel tot zondag. In de andere heat won de USA met daarin hun olympische 4. Ze hadden uiteindelijk wel een snellere tijd op de finish maar was minder snel weg dan wij bij de start.

Wij zijn vooral blij dat we direct door zijn naar de finale, konden we vandaag tenminste de Tour volgen . De tour is sowieso een goed middel om de verveling buiten de deur te houden. Verder is het een mooie bonus dat wij gisteravond lekker zaten te eten terwijl de Canadezen naast ons een klein hapje droge rijst aan het knagen waren.

Ik heb het gevoel dat we met deze ploeg een klus moeten afmaken zijn waar we vorig jaar in Amsterdam en Luzern zijn begonnen. De honger naar succes is groot. Voor veel jongens is dit iets waar ze al jaren telkens een klein stapje dichterbij komen.