Op 7 oktober hebben vier ploegen van Gyas de Waterwolfmarathon geroeid in de Ommelanden van Groningen. Deze tocht van 55 kilometer wordt elk jaar georganiseerd door de Hunze. Lees hieronder de ervaringen van de ploegen die meegedaan hebben.

“HOOGMOED”
Meermaals zijn we verbaasd aangekeken: "Gaan JULLIE met z’n drietjes een tocht van 55 kilometer roeien in een C2?!" Ik geef toe: met een app-groep “Waar beginnen we aan” en een ploegnaam “Hoogmoed” waren ook wij zelf behoorlijk verbaasd over ons ambitieuze idee. Maar geen moment, misschien de laatste kilometer voor het keerpunt en de finish, hebben we spijt gehad van onze deelname aan deze buitengewoon bijzondere ervaring. Met Merels anekdotes over wantsen en lieveheersbeestjes, Suzanne's enthousiaste geschreeuw bij elke C4 die gepasseerd werd en de door Mirke voorgelezen spraakberichtjes ter support, slaagden wij erin om de Waterwolf met weinig lengte en nog minder gewicht af te leggen in 5:38,09!
Merel, Mirke en Suzanne

Op 7 oktober rond acht uur lagen wij in de sluis voor de eerste schutting met een tas vol eten voor twee maanden. Voor ons alle drie de eerste keer in een sluis. We waren al gewaarschuwd voor allerlei doemscenario’s waarbij door verkeerde bevestiging van de landvast de boot om zou kunnen slaan. Uiteindelijk was dit toch allemaal iets minder spectaculair en eng dan verwacht, teleurstellend langzaam eigenlijk. Gelukkig maakte de rest van de tocht dat meer dan goed. De eerste kilometers waren nog wat frisjes op de stuurplek maar de roeiers waren al goed aan het zweten. Gelukkig werd de tijd na 10 kilometer alweer stilgezet en konden wij rustig een kleine plas plegen tussen de koeien. De rest van de tijd hebben wij steeds door gewisseld waarbij de stuur de taak had om te eten, de route te volgen, het roeien scherp te houden en natuurlijk te sturen. Iets wat voor sommige van onze nog een grotere uitdaging was dan het roeien zelf. In een volgens Strava gestaag verlopende race zijn wij naar Electra geroeid en vervolgens weer terug. Dit alles onder genot van het uitzicht van het Groningse landschap en het support van Guyonnes ouders en zusje en Floors trouwe ploeggenoot Anke. Guyonnes ouders zijn de volle tocht meegegaan en zouden het fiets Waterwolf blik verdienen. Tien meter voor de finish bedacht de stuur dat dat groepje mensen langs de kant best wel eens geen supporters zouden kunnen zijn maar de finish en hebben we nog twee halen afgesprint. Uiteindelijk maakt dit voor de tijd over de hele marathon weinig verschil en hebben wij hem netjes binnen de vijf uur geroeid. Na de finish hebben wij nog aan de reddingsbrigade gedemonstreerd hoe dat door wisselen nu werkte en zij waren zeer onder de indruk van de souplesse waarmee dat ging. Na dit knappe kunstje mochten we de sluis weer in en vervolgde we de weg naar Gyas. Dit laatste stuk uitroeien hebben we geroeid onder de vrolijke hitjes van Mama Mia en Floors dansjes op de stuurplek. De sfeer in onze boot zat er nog prima in ondanks de wat zere billetjes.
Floor, Guyonne en Rianne

Op 7 oktober jongstleden hebben wij de Waterwolf beleefd. Met perfect weer waar je als stuur niet gesneden werd door de kou en als roeiers niet oververhit uit de boot kwam, hebben wij als #2 aan de start van de Waterwolf mogen staan. Samen met verschillende teams vanuit heel Nederland en vanuit elke leeftijdscategorieën kregen wij het startschot om de heftige wateren van het ommeland te mogen trotseren. De 55 kilometer lange tocht is een bloeiende ervaring gebleken. Het was een experiëntie an sich om de Groningse omgeving op zo’n idyllische wijze te mogen gewaarworden. Zo zal het bij ons voor altijd op het netvlies staan; hoe we op een helse wijze over de finish zijn gekomen. Als het menselijk lichaam toestond dat de blaas kan knappen, was dit zeker gebeurd. Het eelt heeft zich al gemanifesteerd voor het aankomende marathonseizoen. We kijken uit naar de RIC Midwintermarathon.
Maarten, Rogier en Steven

Nou ik heb dus de waterwolf gestart. Ik vond het vet leuk om te doen, het was mijn eerste toertocht. We gingen zonder door te wisselen in een c4* met een paar korte pauzes (om te eten) aan een stuk door roeien. Dit ging goed tot we ongeveer op de 35 km waren. Op dit moment begon de pijn in mijn benen om te slaan in mijn benen bijna niet meer voelen wat heel naar voelde en niet lekker roeide, had het ook wel een beetje gehad en toen besloten we even minuutje drinkpauze te houden om daarna weer verder te gaan. De andere momenten dat het zwaar was, deden we niks anders dan tanden op elkaar en door gaan. Tijdens de hele tocht hebben we lekker beetje hitjes gedraaid en zijn we op “Lekker met de Meiden” een heel eind gekomen. Mijn verwachtingen van de marathon vielen een beetje tegen. Ik had de hele week er voor iedere dag een feestje waardoor ik totaal niet fit aan de start stond, maar zo arrogant als ik ben dacht ik het toch wel even te kunnen. Dit viel wel tegen en het werd wat zwaarder dan verwacht maar nog steeds goed te doen.
Hans, Arnout, Tom, Pancras en Alise