Wat een avontuur was dat in Köln het afgelopen weekend! Nadat Linde en Jannik een paar dagen ongestoord hun gang konden gaan bij Johannes thuis was de schok bij aankomst groot. Tot hun ontsteltenis kwamen ze erachter dat we niet alleen op hetzelfde adres als alle andere Gyanen sliepen, maar ook nog eens met z’n allen in een kamer! Gelukkig maar want Jannik zijn testosteron zouden we de volgende dag nog hard nodig hebben. Terwijl de rest van de vereniging zich in het Brauhaus ging vermaken met veertigjarig-Keulen werd de Gymzaal gebruikt voor het laatste voorbereidende potje RISK. Roeien is immers ook oorlog. En toen Pieter als ultieme outsider na 3,5 uur spelen de pot uiteindelijk op zijn naam schreef wisten we het zeker, in Köln is alles mogelijk!

Na het aanriggeren van de boot was Johannes druk in de weer om er zo smooth mogelijk uit te zien. Overhemd aan, jasje dasje en met zonnebril en manchetknopen was hij helemaal klaar voor zijn aanstaande televisieoptreden. Dachten we. Want voor de meer opmerkzamen onder ons was het tussen alle mooie woorden tijdens het interview wel duidelijk waar onze teammanager met zijn gedachten zat!

Nadat we voorgesteld waren aan het Duitse televisie-publiek als de ploeg die in ieder geval de meest enthousiaste fans had meegebracht konden we vol goede moed het water op. Met een lekkere stroming mee oproeien naar de start. Toen we in het startgebied lagen te wachten, met een ondergaande zon achter de Dom kon de avond voor ons eigenlijk al niet meer stuk. Wanneer maak je zoiets nou mee?! Ook de acht van Aachen, met hun Deutschland-pakjes en andere internationale kleding aan bij het oproeien, mocht de pret niet drukken. Gewoon lekker rammen uit de start en dan zien we het wel.

En toen, plotseling ergens midden in een klapje op, waren we ineens gestart! Ongelijk, ho nog steeds ongelijk, iets meer bij elkaar, jaaa samen en daar ging die. Het tempo omhoog om dat slagschip op gang te krijgen. En daar was al de eerste brug, maar owh wat voelden die benen al zwaar! Maar we hebben een poppetje brult Linde door de cox. De tweede brug. Gyyyyyas galmt het over het water, yes nog maar 500 meter was het na de laatste brug. Tien op, tempo mee en gaan. Nog een brug. WAT, nog een brug?! Het zouden er twee zijn, nou dan kan het niet ver meer zijn. Die blauwe boot komt dichterbij, ‘Dit is ònze race’ schreeuwt Linde. Siem neemt hem een laatste keer mee, eindsprinten, weg van de rest en toen de finish. Gèèn tweede! Gewonnen! Gewoon fucking gewonnen! Wat een gevoel!

En toen kwamen we terug bij de Kölner Ruderverrein voor de prijsuitreiking. Bus uit, bier in de hand gedrukt en gelijk weer een WDR camera voor je neus. Het strand op richting het podium. Tranen in de ogen van onze Duitse vrienden toen ze de medailles omkregen. En wat een mensen, allemaal Gyanen om je heen en toen het Gyas lied. Met z’n allen zingen voor de camera, Gyas mocht er zeker zijn daar in Köln!