Na twee goede races én een bronzen medaille in Luzern was het tijd voor taart op de Bosbaan. Waar de coaches in de winter nog sceptisch waren of er bij hun nieuwe talenten echt iets zat wat een boot vooruit kon laten gaan, hadden we nu boven verwachting gepresteerd!
De woorden dat we op deze manier doorgaan naar Poznan, waren na een seizoen met een planning van dag tot dag heel erg welkom. Geen selectie, gewoon zes weken (een verdubbeling van onze gezamenlijke booturen!!) trainen in dezelfde opstelling.

Het is nu tijd voor een soort mini-winter op de Bosbaan, veel lange stukken roeien, krachttrainen en zo nog een stuk sterker worden voordat we op trainingskamp gaan. Regen en wind helpen lekker mee voor het idee.. Acht augustus vertrekken we naar München, om daar een kleine twee weken te trainen voordat we doorreizen naar Polen. Het begint al normaal te worden, een paar weken thuis, dan weer weg. Het is gek hoe snel je er aan went en je doelen en verwachtingen ook bijstelt. Vorig jaar zomer was het voor mij al heel speciaal om naar het FISU (studenten) WK te mogen. Nu een jaar later, loop ik met het starten van twee worldcups en een WK vooruit op de doelen die ik met mijn coaches in het najaar had gesteld.

Met de acht zijn we vastbesloten om te laten zien wie we zijn en daar nog een schepje bovenop te doen. Met een wankele start kunnen we er bij liggen ( en hij wordt beter uiteraard) , het middenstuk kan nog veel harder, en de sprintjes van vandaag op de ergometer laten zien dat we de Amerikanen, Roemenen, en alle anderen die nog naar Polen komen, in de eindsprint gaan pakken!