Vandaag was eigenlijk een dag met weinig bijzonders. Het taperen (rust pakken) is nu echt begonnen, dus maar 1*12km geroeid. Omdat al onze wedstrijden tussen 1 en 2 uur ’s middags zijn trainen wij ook midden op de dag. Dat was wel zwaar, de thermometer wees namelijk dik boven de 35 graden aan. Dus 12km verder en 3 kilo lichter moest er even flink gedronken worden. Na de lunch op de baan en een uurtje in de bus waren we om 3 uur weer in het hotel.

Ik ging nog even op zoek naar Jelle, de fysio. Ik had in overleg met hem en Mark besloten om achter meer aan mijn buikspieren te hangen en minder de rugspieren te gebruiken. Hier zou de last die ik in mijn rug heb minder van moeten worden. Dat gebeurt dus niet, het roeit wel veel beter en ik merk dat ik meer gelijk zit met wat er voor mij gebeurt. Alleen de pijn in mijn rug is erger, eerst was het zeurderige druk en nu trekkende rek. Er is dus wel iets anders. Jelle lacht er hard om en laat me als een balletje heel hard over de tafel rollen. Dat gaat net te lomp dus die tafel is kapot. Dan maar op de grond, dus als men hier een ei door de gangen ziet rollen, dan ben ik het, want ieder uur even 30 rolletjes maken.

Rond een uurtje of 5 de stad in geweest om kaarten te halen. Het postkantoor was al dicht en verder verkopen ze die dingen hier nergens. Toen Simon en ik terug liepen naar het hotel kwamen we langs een kapper en ik dacht toch maar even dat zomerkapsel halen. Dat langere haar is wel warm en warm is het hier al genoeg. Ik kreeg een groot plaatjesboek voor mijn neus en moest een plaatje aanwijzen. Kort aan de zijkanten en bovenop iets langer. Vervolgens gaat de tondeuse gelijk mijn haar in en ik denk het zal wel. Simon begint achter mij alvast hard te lachen. Na zo’n 10 minuten scheren en knippen denk ik dit lijkt erop.

Ondertussen zijn we de vrouw en haar man aan het uitleggen wie we zijn en wat we hier komen doen, zij nemen vervolgens het engels-japanse woordenboek ten hand om ons van alles uit te leggen. Zo weet ik nu dat haar zoon in Perth, Australie werkt en dat er ergens in Zuid-Japan een replica van Huis Den Bosch staat, daarnaast kende wij natuurlijk Anton Geesink ook, ja alle vooroordelen zijn waar. En die vrouw bleef maar knippen en het haar werd korter en korter. Toen ze eindelijk klaar was had ik de hoop op een kapsel al opgegeven. Dit had ik zelf met de tondeuse ook gekund. Maar ja het is kennelijk toch echt Japans vakwerk. Na met haar op de foto te zijn geweest en een grote dikke soort Appel te hebben meegekregen weer naar het hotel. Waar ik met mijn snelle kapsel mijn klaverjas kennis heb opgeveizeld.